De aarde- woest en ledig.
De laatste weken, als ik familie en vrienden ontmoet met kinderen, gaat het gesprek vaak over het krijgen van kinderen. Veel vrienden en familieleden zeggen dan dat ze in deze ellendige tijd, nu het leven op aarde nauwelijks meer geleefd kan worden door milieurampen en een nog veel grotere ellende dreigt, geen kinderen meer zouden nemen. Ze maken zich ernstig zorgen over het toekomstige welzijn van hun (klein)kinderen. Het zijn sombere gesprekken.
Ook afgelopen zaterdag was dat een thema op een kinderfeestje, al waakten we er wel voor dat de kinderen en kleinkinderen het niet zouden horen. Feitelijk ben ik het wel met de vrienden en familie eens- ook ik maak me zorgen over de toekomst van de kinderen. Zelf zit ik onderhand in de late herfst van mijn leven maar de schrik slaat me om het hart als ik denk wat mijn kroost allemaal te wachten staat- maar ik heb er ook veel moeite mee dat ik uitspreek dat ik spijtgevoelens heb van die geboorten. Alsof ik daarmee het bestaan van mijn kinderen zou verloochenen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.