In de Haagse Beeklaan was een klein Thais restaurantje, vlakbij waar ik gewoond heb. Toen ik uit huis en uit de stad vertrok was het er nog niet, maar mijn moeder is tot ze overleed, 91 was ze toen, in die straat blijven wonen en als ik er op bezoek was en vroeg waar ze wilde gaan eten wist ik het antwoord altijd al. De familie die het restaurantje runde kende haar; ze hoefde niet te bestellen want ze nam altijd de kip met cashewnoten, waarvan ik nu weet dat het kai pad med ma muang heet. En iedere keer wees ze naar de foto van de toenmalige koning die er hing. “Dat is koning Boemibol,” zei ze dan tegen mij, maar wel zodat de man van het restaurant het ook kon horen. Die reageerde dan altijd helemaal verrast en complimenteerde mijn moeder ermee dat ze zo maar wist wie de Thaise koning was.
Kai pad med ma muang was niet alleen het favoriete gerecht van mijn moeder. Nog steeds is het onder Thailandgangers een van de populairste Thaise gerechten. Ik heb het hier ook veel gegeten, maar laat steeds vaker vleesgerechten staan, dus de laatste keer is al weer even geleden. In de lijstjes met lekkerste Thaise gerechten moet het het wel altijd afleggen tegen de pad thai (letterlijk vertaald: op zijn Thais gebakken). En dat eten wij hier regelmatig.
Eigenlijk is het niet eens zozeer vanwege de uitzonderlijke smaak, dat we ons er vaak mee verwennen. Het is gewoon erg lekker, maar dat zijn heel veel Thaise gerechten. Nee, we zijn vooral grote fans van de padthaiverkoper in Lampang. En we zijn niet de enige, want het is er altijd druk. Jaren geleden kwam hij voor het eerst met zijn tot keuken omgebouwde bestelbusje naar de straat vóór de boeddhistische tempel Sri Chum en tegenover de moskee. Hij deed het goed, want er kwamen steeds meer mensen op zijn pad thai af. Hij huurde er een soort garagebox bij, waar tafeltjes en krukjes staan, zodat klanten ook als het regent hun maaltje droog kunnen opeten. En om de drukte aan te kunnen staan er nu ook twee grote woks achter het keukenbusje.
Zoals mijn moeder altijd enthousiast ontvangen werd door de mensen van het restaurantje aan de Beeklaan, zo krijgen wij een uitgebreid hartelijk welkom als we ons bij het padthaibusje laten zien. Een standaard pad thai (klik hier voor een recept) kost er 35 baht, nog geen euro. Wij gaan altijd voor de pie sed, de speciaal. Dan zitten er een soort dorito’s (maar dan anders) bij. Ook krijgen we er taugé, bosuitjes en wat sla bij en dat alles voor het schappelijke bedrag van 40 baht.
Wat we naast de hartelijke ontvangst en de heerlijke smaak ook erg waarderen is dat de afhaalporties in bananenblad worden verpakt. Dat is een traditioneel verpakkingsmateriaal in Thailand, dat het helaas ernstig af heeft moeten leggen tegen het plastic. Hoewel de supermarkten hier geen gratis plastic tasjes meer mee mogen geven moet je echt je best doen om te voorkomen dat iets wat je koopt eerst in een plastic zakje wordt gedaan. Misschien is die verslaving aan verpakking wel te wijten aan de gewenning aan bananenbladeren, die zo’n beetje onbeperkt beschikbaar waren (en nog steeds zijn) en volledig composteerbaar.
Maar goed, ik dwaal af. Voor de pad thai pie sed sang klab baan (om mee te nemen) wordt eerst een vetvrij papier neergelegd, daar gaat een bananenblad op en daarop komt het gerecht. De boel wordt dichtgevouwen, elastiekje eromheen, klaar. Nou hebben wij altijd een pinto, een pannensetje in de auto liggen. Dan is er helemaal geen verpakkingsmateriaal meer nodig. Maar toch, als we dan thuis de boel op tafel zetten blijkt er onderin elk pannetje een precies op maat geknipt bananenblad te liggen. Met zo veel toewijding en service wil je toch iedere dag wel pad thai halen?
Om goed in de sfeer te blijven eten we de meegenomen pad thai thuis ook van een bananenblad. Dat ziet er gewoon erg leuk uit en bespaart ook nog eens afwas. Ik heb een keer geprobeerd of bananenblad niet ook geschikt zou zijn om kleding van te maken, maar Mieke vond het resultaat niet erg geschikt om te dragen tijdens een bezoekje aan de stad.
Waar in Den Haag de foto van de koning meteen mijn aandacht trok, is het bij het padthaibusje een heel andere afbeelding die me opvalt. Ik vermoed dat de eigenaar op internet heeft gezocht naar een leuk plaatje om als soort logo voor zijn handel te dienen, maar dat hij daarbij terecht is gekomen bij Suske is natuurlijk reuze grappig. Gisteren waren we er vroeg en was het nog niet zo druk, dus het leek me tijd om hem eens te laten zien dat het mannetje op zijn auto een beroemde stripfiguur in Nederland en België was. Het kostte wat moeite om duidelijk te maken dat de Suske op mijn telefoon uit België kwam. “He also make pad thai?” was de reactie. Ik geloof dat de boodschap niet echt is overgekomen.
