Zo, deze goedmoedige hoofdredacteur heeft de afgelopen dagen opnieuw tientallen columns teruggezet in het BD, ze zijn indertijd geblokkeerd vanwege mogelijke auteursrechtelijke situaties. Ik moest om sommige columns wel grinniken, maar om deze niet: wat een verschrikking. De column is van februari 2016 en ik plaats de gebeurtenissen vanwege het krankzinnig karakter vandaag opnieuw. Vanaf morgen wroet ik weer in mijn tuintje met verse producten. Maar nu nog even oudemeuk II.
‘Vorige week keek Chef (dat ben ik) naar het Nederlandse amusementsprogramma DeWereldDraaitDoor. Daarin werd een documentaire over een Nederlandse levenseindekliniek aangekondigd. Te gast waren een oudere arts (man) en een oudere psychiater (vrouw) en twee documentairemakers (mannen). De twee artsen maakten de indruk dat zij na hun pensionering er nog wel een klusje bij wilden doen en vertelden op een zakelijke wijze over het lot van de mensen die een beroep deden op de deskundigen in en van de kliniek en hun rol daarin. Chef was onthutst door de kilheid van de twee. Is het leven nog niet steeds de norm, waarmee hij niet wil zeggen dat de vraag om levensbeëindiging voor sommigen niet legitiem kan zijn.
De twee documentairemakers zeiden dat ze eigenlijk één case -het doodspuiten van een hulpvrager- hadden willen filmen. Maar omdat er drie cases waren- over mensen werd niet gesproken, hadden ze ze alle drie maar gefilmd in hun laatste minuten. Chef werd een beetje onrustig van die vier mensen die hun verhaal vertelden alsof ze een vakantiereis bespraken.
Er kwam een kamer in beeld. Familieleden en een man en een vrouw- een echtpaar. Chef dacht dat de man een spuitje zou krijgen-die zag er slecht uit. Maar het bleek om de vrouw te gaan die uit het leven wilde stappen. Ze bleek dement te worden. De vrouw zat op de bank, naast haar de arts (man). De arts had een soort Margriet-agenda in de hand en wilde de datum van het spuiten vastleggen. Kan het nu niet, vroeg de vrouw. Nee, zei de arts, maar het is een te lang verhaal om het uit te leggen, zei hij. Dan komt het moment zelf in beeld. Zullen we naar daar gaan, vroeg de vrouw, en maakte een beweging naar achterin de kamer. Ze had mogelijk genoeg van het gegluur van de camera. De arts dwong haar op de bank te blijven zitten, dan had de cameraploeg ook wat meer ruimte (gelooft de Chef). Zonder enig mededogen en meelevendheid te tonen (zegt de Chef), spoot de arts het gif in het lichaam van de vrouw. Goede reis, zei hij nog. Dan is de vrouw dood.
De Chef heeft gisteren niet gekeken naar de (aangekondigde) documentaire, zo’n nare smaak had hij overgehouden aan de vier in DWDD. Vanavond keek hij wel naar de DWDD. Daarin weer de arts (man), de directeur van de Levenseindekliniek en een vastberaden hoogleraar in de hersenwetenschappen en de werking van het menselijk brein, die de twee en de kliniek van moord beschuldigden. Hij vond dat er niet zorgvuldig was omgegaan met de doodswens van de vrouw, die de dag voor haar overlijden nog naar het schaatsen in Heerenveen was gereden. Zij zat aan het stuur van de auto, waarin ook haar echtgenoot in supporterskleding. De cameraman op de achterbank. Moord, zei de hoogleraar, bejaarden komen onder druk te staan van een maatschappij die van de oudjes -uitvreters- af wil.
Het was erg gesteld met de vrouw in kwestie, zei de arts (man). Ze reed wel auto, maar kende maar twee routes uit haar hoofd. Naar Albert Heijn en de huisarts. Chef kent dat wel, hij kent geen enkele route uit zijn hoofd- toen een maand geleden zijn TomTom in de vaatwasser was gevallen en hij het ding niet snel kon terugvinden, moest hij enkele afspraken afzeggen. Hij kocht snel een nieuwe, vond de oude terug en bracht de nieuwe weer terug naar de winkel die hij lokaliseerde met de TomTom.
Of het moord is, is nog maar de vraag. Maar Chef zou niet graag gebruik maken van de diensten van een levenseindekliniek met een directeur die niet uit zijn woorden kan komen en een arts (man) die Goede Reis zegt op het belangrijkste moment in iemands leven.
Chef was vroeger cameraman: hij weet uit ervaring wat de aanwezigheid van een camera voor invloed kan hebben op het doen en laten van mensen. Hoog opgeleide mensen die zich als prostituees beschikbaar stelden om maar alles te doen wat de camera van ze vroeg.’
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
