Mijn kapper, een nog jonge man, hing gisteren slap opzij in zijn fauteuil in zijn studio toen ik er binnenstapte. ‘Ik ben zo moe, na acht weken gedwongen rust ben ik sinds maandag weer vol aan de bak.’ Vol is bij mijn haarspecialist redelijk vol- voor elke cliënt trekt hij een vol uur uit om wachtenden in zijn salon te voorkomen. Hij werkte gisteren ook op zondag. Ik streek het haar voor de ogen weg en zei dat ik blij was hem te ontmoeten.
De kapper bond een lederen voorschoot voor, zette een bril op, deed een mondkapje voor en ging aan de slag.
‘Ik had wel verwacht dat afgelopen maandag om 8 uur een luid applaus zou weerklinken voor onze beroepsgroep. Een goed geknipt hoofd maakt het coronalijden toch makkelijker.’ Ik knikte terwijl ik in de spiegel zag hoe de oude Goedmoedige Reus weer tevoorschijn kwam. Ik heb een verschrikkelijke hekel aan dat afgedwongen klappen voor wie dan ook. Als je niet meedoet met dat achterlijk gedoe ben je een NSB’er. Dat moet dan maar. Ik klap als ik dat zelf wil en ik ken geen helden, wel mensen die hun beroep op een fantastische wijze uitoefenen.
Het gesprek kwam op de coronadoden. Ik vertelde hem dat ik van de cijfers die door het NOS-journaal worden gemeld over het aantal coronapatiënten dat op de IC is opgenomen en die in aantal een neerwaartse lijn vertonen, niet begreep. Zijn die afgenomen mensen dood of zijn ze weer in de schoot van het gezin teruggekeerd – of onder hun brug langs het water. Of worden daklozen niet IC-behandeld? Ik weet dat op de IC van het EMC in één nacht wel 3 coronapatiënten stierven als ze van de beademing werden gehaald. Doet de NOS, het RIVM, aan creatief rekenen om de mensen goede moed te bezorgen?
Er wordt gezegd dat de hele economie om zeep is gebracht om een aantal bejaarden te redden. De meesten die sterven of ernstig besmet raken zijn de leeftijd van 70 al gepasseerd. ‘Stel, je hebt 2000 IC-bedden en 2000 ernstig coronazieke bejaarden en 2000 nog jonge coronamensen. Ze moeten direct worden opgenomen, zijn in levensgevaar. Voor wie kies je als arts?,’ poneerde ik. De kapper wist het antwoord wel maar sprak het niet uit. De Goedmoedige Reus wist het antwoord wel maar sprak het niet uit.
Oorlog en crisis veroorzaken wetteloosheid. De vakbond CNV gaat rechtszaken beginnen tegen werkgevers die zonder overleg met de arbeiders geen vakantiegeld willen uitbetalen of salaris inhouden. Democratische normen en waarden, zoals het recht van vereniging, worden zonder een pennenstreek opzij geschoven en bijzondere opsporingsambtenaren (boa’s) delen bekeuringen uit aan mensen die die nooit kunnen betalen. Laatst werden een man en een vrouw bekeurd die in een park op een bankje zaten zonder anderhalve meter afstand. Terwijl ze in het dagelijks leven een koppel vormen. Verklikkers bellen de tiplijn om mensen aan te geven die te dicht bij elkaar zitten. Politiewagens en drones houden de bevolking in de gaten. Terwijl de meeste mensen zelf wel weten wat goed voor ze en anderen is. De democratie wordt een dictatuur.
‘Ik heb collega’s die hun personeel een half uurtje per dag schafttijd gunnen. Die moeten keihard productie draaien, ‘ zei de kapper. Ik vroeg hem wat hij met die enorme hoeveelheden haar doet, wordt dat opgekocht bijvoorbeeld als vulling door Seats and Sofa’s, de goedkope meubelhandel? Dat was niet het geval.
Wij bespraken ook het drievoudig kussen, dat nu gelukkig verboden is. Overgewaaid uit Brabant. Ik weet nog uit mijn tijd in het zuiden dat ik tijdens familiefeestjes in bruine kroegen met mijn schoonzusje, die ook niet klef was, met de rug tegen de bar ging staan en de arm als een stalen plint recht naar voren stak om te voorkomen dat voornamelijk tantes mij gingen zoenen en knuffelen op z’n Brabants.
Ook het handen schudden kwam ter sprake, een nare gewoonte om smerigheid over te brengen. Een korte buiging leek ons beter en zeker hyginietischer .
Geestelijk totaal verkwikt en kort maar dekkend geknipt nam ik afscheid.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
