Het jaar 2020 – dag 91 – ophokken

‘Zit jij ook al opgehokt’, vroeg een vriend van mij vandaag aan mij. Ik moest erg lachen om die vraag en die typering. ‘Een beetje’, antwoordde ik naar waarheid. Ik blijf zoveel als mogelijk is thuis maar af en toe ga ik er op uit om een luchtje te scheppen. Het liefst op plekken waar vrijwel niemand is of op plaatsen waar ik van ver mensen kan zien aankomen zodat ik me om kan draaien of een slalom maken en uit de weg te gaan.

Vanmorgen reed ik in Brabant langs een uitloopkippenfarm. Er was geen kip te zien in de wei. Vorige week las ik ergens dat kalkoenen niet meer buiten mogen vanwege een of ander besmettelijk virus. Het kunnen ook kippen zijn, of eenden. Ze werden in ieder geval opgehokt. Net als de mensen, die raken opgefokt.

Deze week had ik telefonisch contact met mijn kleinzoons van 10 en 6. Ik hoor ze alleen en zie ze niet omdat ik geen apps op mijn draagbare telefoon heb om een beeldverbinding te maken. Ik weet ook niet hoe dat moet. ‘Opa,’zei de jongste, ‘dan moet je via een app Zoom instellen, dan kunnen we elkaar zien en horen.’ Omdat ik wars ben van trackers en cookies die je gedrag of gedragingen kunnen waarnemen en doorgeven checkte ik Zoom. Dat blijkt van het satanische Facebook te zijn, of in ieder geval daaraan gekoppeld. Mensen die al lang het BD lezen zullen zich herinneren dat ik jaren geleden in de bossen rond Apeldoorn een ondergrondse schuilplaats heb gebouwd om uit handen te blijven van Facebooklegers die Nederland hadden bezet en via verzamelde data agenten op burgers afstuurden om ze te arresteren en op te sluiten. Dus er komt geen Zoom in mijn leven. Apeldoorn is prachtig maar niet om ondergronds te leven.

Mijn kleinkinderen spraken met mij over het virus dat rondwaart. Virussen waren altijd rond. Mijn oudste kleinzoon verwacht dat het nog wel enkele maanden kan duren voordat wij onze hokken weer kunnen verlaten. ‘Heb je nog naar Rutte gekeken’, vroeg mijn kleinzoon, ‘die heeft meer informatie over het virus.’ Ik zei dat ik dat niet had gedaan omdat ik de kwaliteiten van Rutte als staatsman niet vertrouw en dat ik de Koning leuker vond. ‘De Koning is lief”, zei mijn kleinzoon. Toen ik 10 was wist ik niet wie de minister-president was. Ik las boeken van Arendsoog en Jaap en Gerdientje.

Vandaag reed ik in een automatische auto zonder koppelingspedaal. Het is dan net alsof er een been geamputeerd is. Met het ene pedaal rem je, met het andere geef je gas zonder zelf te schakelen. Ik geloof dat DAF daar ooit eens mee is begonnen. De eerste keer dat ik in zo’n wagen reed was in de States en daar wordt nu nog gesproken over die rare Dutchman die geruime tijd in een walm van schroeiende banden over de Highways reed, zo knullig ging ik met die automaat om. Vandaag speelde de rem mij parten. Die stond zo hoog afgesteld dat de carrosserie bijna van het chassis vloog als ik  volgens mijn doen gewoon remde.

Dat ging zo niet. Ik tikte op mijn knieën en zei tegen mezelf: dit is een gaspedaal en dat een rem. En nee, Joop, er is geen koppelingspedaal. In een stad zorgde ik voor veel verwarring bij andere automobilisten als ik zonder aanwijsbare oorzaak ineen stilstond met de automaat. Op de snelweg viel het wel mee, ik bleef achter een vrachtwagen hangen. Met de stroom mee dus.

Al tikkend op mijn knieën reed ik Bunkerstad binnen, als een honingbij in de zomer. De voorbijgangers en de andere automobilisten zagen een gewone man in een gewone auto. Ik wist wel beter. Als een koning stapte ik uit.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak,  woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren.  Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.