Deze week bel en mail ik regelmatig met dierbaren over de gevolgen van het coronavirus. Een nichtje van mij werkt in een verpleeghuis, mijn dochter is besmet met het virus en zit met haar man en jongste zoon thuis te wachten op wat komen gaat. Mijn oudste kleinzoon is ergens anders dan thuis. En daarnaast gaat ook het gewone leven door.

Mijn nicht sluit haar mailwisseling af met de wens ‘stay alive’ wat me weer erg doet denken aan Stayin’alive van de Bee Gees. Mijn vriendin, de kleindochter van zeevisser Thijmen, mist haar sociale contacten en brengt haar tijd door in een enorme tuin en in haar keramisch atelier.

Vorige week zag ik in DeWereldDraaitDoor de journalist Paul Witteman. Hij zei bang te zijn voor de gevolgen van het coronavirus. Hij zit noodgedwongen thuis en kijkt veel naar nieuwsprogramma’s. Gisteren hoorde ik in DWDD de historicus Geert Max zeggen dat hij niet bang  maar wel scherp is om te voorkomen dat hij het virus oploopt. Ik was als journalist verbaasd dat Witteman zei bang te zijn. Zo’n ervaren man die al veel wereldproblemen op zijn bordje zag liggen. Ik luisterde naar hem als journalist. In de journalistiek is angst een slechte raadgever. Maar angst is ook een menselijk gevoel, het kan je zelfs je leven redden.

Niemand van de mensen met wie ik contact heb zegt bang te zijn. Ze spreken wel hun bezorgdheid uit dat nu al redelijk veel jonge mensen ziek zijn en besmet met het virus. Sommige zien de maatschappelijke gevolgen van het virus als een nieuwe start voor een andere maatschappij, zonder hebzucht. Waarin we met minder tevreden zijn.

Zelf ben ik niet bang. Toen ik misdaadverslaggever was en er in mijn omgeving werd geschoten nam ik dat waar maar zocht natuurlijk wel dekking. Ik vind me geen ijskonijn, maar heb dat angstvirus tot nu toe niet in me. Ik ben net als Geert Mak voorzichtig, wil nog niet doodgaan, maar ben meer een waarnemer dan een angstige man. Ik ben wel bezorgd over hoe deze periode zal eindigen. Hoeveel mensen er nog ziek worden, zullen sterven. Hoeveel bedrijven er failliet gaan, hoe lang de overheid nog financiële steun kan verlenen.

De laatste dagen denk ik veel na over de afwezigheid van angst in mij. Moet ik naar de psychiater? Is het een stoornis? In mijn dagelijkse meditatie zijn er ook geen angstgevoelens. Heel lang geleden moest ik een redelijk pittige operatie ondergaan en was ik onzeker over de afloop. In mijn gedachten zocht ik contact met de vele miljoenen boeddhisten over de hele wereld waarvan ik zeker wist dat ze mij het beste zouden toewensen. Daarin gesteund verdween ik de operatiekamer in.

Er is een klein wonder gebeurd naast het gebouw van de Kloosterbunker. Sinds 25 februari ben ik in vrijwillige quarantaine. Ik zag vanuit de Bunker arbeiders de afgelopen weken geulen graven in het gras naast de Bunker en hoorde vrachtwagens en shovels. Sinds een week is het stil en gisteren passeerde ik de plek waar de werkzaamheden hadden plaatsgevonden. Er waren paden aangelegd en vrolijke rode bankjes geplaatst. Jonge bomen geplant en oude gekortwiekt. En in dat mooie gebiedje was een pagode neergezet. Geen bordje er bij. Niks. Ik dacht: zou de gemeente Bunkerstad weet hebben van het bestaan van de Kloosterbunker? En zo in een rustige sfeer en omgeving een heilige plek hebben gecreëerd, als een vingerwijzing naar de Kloosterbunker op 5 hoog? Staan er binnenkort op anderhalve meter afstand van elkaar duizenden mensen deze Goedmoedige Reus toe te zingen? Als ge in nood gezeten…

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak,  woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren.  Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.