Als kind ben ik maar twee keer verhuisd. Op een dag sleurden mijn ouders mij op 8-jarige leeftijd uit mijn vertrouwde omgeving in een arbeiderswijk naar een nieuwe wijk in het groen met een plattelandsachtige allure en dat was het dan qua verhuizing.
In de tijd dat mijn dochter geboren werd ben ik in vijf jaar vijf keer verhuisd. Van Rotterdam naar Rekken, Buurse, Groenlo, Enschede en Roosendaal. In Roosendaal verhuisde ik in enkele jaren ook nog eens twee keer, ging wonen naast het huis dat ik kort ervoor had verlaten. Ik werd mijn eigen buurman zogezegd.
Ouders verhuizen, kinderen verhuizen met hen mee, zonder last of ruggenspraak of overleg of instemming. Ik weet nog wat een verschrikkelijke emotionele pijn ik voelde toen ik als klein kind gedwongen werd onze woning in het Oude Noorden te verlaten. Ik moest er voor mijn gevoel alles achterlaten, oma en opa, ooms en tantes en vriendjes, de school en buren. Om het later in die plattelandsachtige omgeving weer ontzettend naar mijn zin te hebben. Kinderen zijn soepel en wennen snel.
Toch blijft het vreemd dat kinderen zomaar meeverhuizen.
Waar ik ook woonde, ook in het buitenland, ik leerde nooit de plaatselijke taal of dialect spreken. Ik heb daar geen aanleg voor. Ik weet wel wat houdoe, wirkommen of tjuus betekent, maar daar blijft het wel bij. Dat is wel jammer omdat een mens dan veel dingen mist die met taal worden overgedragen.
Ik spreek als arbeider Haags Rotterdams, bekakt zou je het ook kunnen noemen. Al begrijp ik wel het Rotterdams dialect met de vinkentering. Ik heb oostelijke familieleden die plat praten, ze zeggen iets tegen mij en dan antwoord ik maar op goed geluk omdat ik ze niet versta. Mijn vriendin, de kleindochter van een zeevisser, spreekt dat dialect wel en waarschuwt de familie ook: Joop Ha verstaat jullie niet. Maar het helpt niet, dialect is de taal van het hart, ik begrijp dat wel. Soms is het wel lekker om mensen niet te verstaan of te begrijpen. Dan kruip ik in mijn eigen wereldje weg. Mijn uiteindelijke doel is om stil te zijn.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd.