Laatst vroeg iemand mij: ‘waarom ben jij de vader van twee kinderen, waarom heb je kinderen genomen?’ Ik antwoordde: ‘Op jouw vraag moet ik het antwoord schuldig blijven. Overigens heb ik geen kinderen genomen, ze zijn als autonoom geboren. En niet mijn eigendom’.
Ik ken veel echtparen en vriendenkoppels in mijn sociale netwerk die geen kinderen hebben. De meeste zijn bewust kinderloos gebleven om hun moverende redenen. Laatst zei een bewust kinderloze vrouw tegen mij: ‘Ik moet altijd uitleggen waarom ik geen kinderen heb. Aan mensen met kinderen vragen ze dat nooit.’
Het pogen van het benoemen van de motivatie om kindcren te maken en op de wereld te zetten is een heikel onderwerp. Al snel zou de indruk kunnen ontstaan dat mijn zoon en dochter ongewenst zijn. Dat is niet waar, integendeel. Maar vraag me niet naar de motivatie om een ouder te worden. Al snel komen zinnen als ‘om de soort in stand te houden’ of ‘om de wereld te redden’ als verklaring.
Toen ik de moeder van mijn kinderen leerde kennen was dat in de hippietijd. We waren jong en absoluut niet toekomstgericht. We leefden van dag tot dag, studeerden en zochten en/of creëerden banen. Net zoals onze vrienden deden. Ik kan me niet herinneren dat ik met de toekomstige moeder van mijn kinderen diepgaande gesprekken heb gevoerd om kinderen ‘te nemen’. In technische zin had dat ook niet gehoeven omdat zij consulente was bij de Rutgersstichting en aan artsen en verpleegkundig personeel seksuele voorlichting gaf. Ze had een koffer vol condooms, pessaria en andere voorbehoedsmiddelen en dozen met chemische voorbehoedsmiddelen om haar voorlichting te ondersteunen. We zouden er tot onze dood uit kunnen putten en kinderloos blijven.
Het zorgen voor nageslacht, de kinderwens, is niet te beredeneren. Niet rationeel uit te leggen, tenminste ik kan dat niet. Misschien is het een drang om liefde te bezegelen. Maar dat zou betekenen dat mensen die bewust kinderloos blijven die bezegeling niet zouden hebben.
Ik weet nog wel dat we op de juiste momenten bewust gingen vrijen nadat we de beslissing hadden genomen om een kindje te verwekken en dat dat een heerlijk gevoel gaf. Mijn partner was heel snel zwanger, het was fantastisch om haar buik te zien groeien, te ervaren hoe dat kindje in die dikke buik bewoog en tegen mijn hoofd schopte als ik luisterde naar wat er met hem/haar gebeurde. Ik bewonderde ook mijn partners moed en wilskracht om de negen maanden zwangerschap te voltooien, het was niet altijd een makkie. Zwanger zijn verdiepte onze relatie. We verlangden zeer naar dat kind- als onwetende toekomstige ouders.
De geboorte is een fantastische belevenis. Zoals de lotusbloem met de wortels in de modder is verankerd en groeit en de meest prachtige bloemen produceert, zo komt zo’n kleintje ongevraagd maar in ons geval zeker gewild uit het geboortekanaal met bloed en vocht.
Ik houd erg veel van kinderen, niet alleen die van mij. Ze zijn onbevangen en kunnen mij veel leren. Zoals ik vandaag een interessant gesprek voerde met mijn kleinzoon over mijn huidige relatie.
Maar vraag me niet: ‘Waarom heb jij kinderen genomen?’ Dat weet ik niet en mijn kinderen ook niet. Misschien zijn dit onzinnige vragen net zoals: ‘Waarom hebben jullie geen kinderen?’ Het schijnt overigens zo te zijn dat moederliefde voor de net geboren baby- de band tussen moeder en kind, pas ontstaat als de kleine het geboortekanaal passeert en bepaalde hormonen vrijkomen. Hoe vaders dan een band met kinderen krijgen is een mysterie?
Niet-weten is overigens in sommige boeddhistische kringen een groot goed.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd.
