Ze zongen, mediteerden, studeerden en hadden veel plezier, de boeddhisten in dat centrum in San Francisco. Tot ze tijdens de meditatie een knagend geluid hoorden. In eerste instantie dachten ze dat de voorganger een tukkie deed en snurkte maar het geknaag werd allengs hoorbaarder en toen er ook houtmeel naar beneden dwarrelde vroegen ze de jongste beoefenaar in de nok van het gebouw te klimmen en die constateerde dat grote kevers de balken aan het opvreten waren. Een ongedierte-expert constateerde dat het boktor kevers waren die zich volvraten. Als er niets aan gedaan werd zou het gebouw instorten.

En daar zaten ze dan, die boeddhisten, die beloofd hadden nooit een levend wezen te doden. Toen de hoeveelheid naar beneden dwarrelende houtmeel zo groot werd dat de gemeenschap zich moest beschermen met paraplu’s werd een vergadering belegd. Het waren de boeddhisten of de boktor die het loodje moesten leggen. Er werd gebeden, de Boeddha werd om vergeving gevraagd en de volgende dag werden de kevers vergast. De boeddhisten leefden nog lang en gelukkig.

Ik heb motten in mijn kledingkast. Niet een paar maar een heleboel. Ik heb ook veel en dure kleding en geen geld om mijn garderobe te vervangen. De motten zwermden uit en gingen tussen de boeken zitten en namen bezit van de woonkamer.  In mijn hemden en broeken zitten larven die nieuwsgierig hun kopje opheffen alvorens een hapje katoen te nemen. Bij de drogist kocht ik moderne mottenballen, een spuitbus met gif tegen vliegend ongedierte en vangkooien om de motten te vangen. Het helpt niet echt. Zaterdag vloog er een mot uit een overhemd in de inloopkast en ik heb contact gezocht met de gemeente voor advies. Een belofte doen om geen levende wezens te doden is één, de praktijk is weerbarstiger. Het is de mot of ik en ik heb voor mezelf gekozen. Met een bezwaard gemoed.

Mijn in het buitenland wonende vriendin is in een week tijd in twee verschillende handen gestoken door wespen die een nest in haar tuin hebben. De huisarts entte haar in, was bezorgd dat ze zou doodgaan aan die steken. Dat gebeurt bij sommige mensen ook wel. Afgelopen vrijdag heeft de brandweer het wespennest behandeld met giftig poeder.

De praktijk is dat wij boeddhisten de belofte om niet te doden onder voorbehoud moeten afleggen. Met mitsen en maren. Om nog lang en gelukkig te leven en het mogelijk te maken om andere levende wezens, die doen wat ze moeten doen, om zeep te brengen. Het boeddhisme als theorie? Of gewoon een laffe volger van de Boeddha.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken.