Voor het eerst van mijn leven verlang ik niet naar de herfst en winter, terwijl dat toch mijn favoriete jaargetijden zijn. Het is namelijk zo dat op het balkon van de Kloosterbunker al een hele zomer een prachtige rode dahlia staat te bloeien en elke dag weer nieuwe takken en bloemen krijgt. Het is een knol in een bak aarde die al dit moois tevoorschijn tovert.
Iemand vertelde mij laatst dat de plant van bijna twee meter hoog bij het eerste zuchtje vorst afsterft, de takken zitten vol vocht. Dat houdt mij bezig omdat de plant mij elke dag vreugde bezorgt door de bloemen en de vogels die op de takken zitten. Ik kan de plant niet waarschuwen voor het onheil dat haar wacht, het zou toch geen zin hebben omdat de dahlia niet weg kan lopen naar een beschutte plaats. Maar ik wil ook de natuur geen geweld aan doen, waarin immers de vergankelijkheid een grote rol speelt. Zijn wij, levende wezens, niet allemaal op sterven na dood?
Mijn opa was overigens een befaamd dahliakweker, hij is dood maar zijn bloemen leven voort, maar niet in de winter.
Moedig voorwaarts!
Michelle Ockhuysen zegt
Beste Joop,
Als je uitgebloeide bloemen wegknipt verschijnen er weer nieuwe bloemen.Dat weet je w.s.wel.Ze kunnen tot ver in het najaar blijven bloeien.En als je de knol over wilt houden,voor de eerste vorst uit de pot halen,aarde eraf schudden,een groot stuk afknippen en een tijdje onderste boven leggen.Dan de rest afknippen en in flink wat krantenknipsels koel bewaren tot volgend voorjaar om hem binnen weer op te kweken.Ook dat weet je misschien.Veel succes.Welke heb je? Want een aantal hebben zaadjes en kun je volgend jaar zaaien. Zo doe ik dat ieder jaar met al m’n gezaaide bloemen.Kost niets, en geeft heel veel voldoening.