Op een dag ben ik gaan zitten, zoals boeddhisten meditatie noemen. Inmiddels heb ik al duizenden uren zitten achter me. En hoeveel nog voor me, vraag ik me de laatste tijd af. Een tijdje geleden schreef ik in een column dat het zitten voor mij een raadsel is, ik mediteer nergens voor en om. Meditatie is voor mij een goed passende jas, je merkt niet dat je hem aanhebt, hij beschermt je maar knelt nooit. Warm in de winter, koel in de zomer. Helder als een vriezende nacht. Ik kan nog wel decennia zitten, zo moeiteloos, zo onzit.
De laatste twee weken vraag ik me af of er wegen zijn om nog meer inzicht te krijgen in de werking van mijn geest. Ik vermoed dat dat menselijk is, dat meer zitters zich dat afvragen, maar ook, ik wil geen doel stellen voor die meditatie, wil die niet als instrument gebruiken om nog meer resultaat te bereiken, want ik ben niet uit op resultaat en toch wil ik meer om de werking van de geest te doorgronden. Het is een lastig gevoel dat niet goed uit te leggen is, maar wat de geest die niet van zichzelf bestaat voedt een houvast geeft. Het lastige ventje martelt mij met dat zeurderige stemmetje dat er meer is te bereiken. Hij grijpt zijn kans.
Ik weet dat er mensen zijn die tot hun dood zitten. Hebben zij meer inzicht verworven dan anderen die dat niet doen of zeurderige stemmen horen. Het zitten zal ik nooit opgeven maar het zoeken is begonnen. Of is dat maar van korte duur. Hoort dat bij het zitten? De twijfel, het meer willen in de rustige geest die een kans ziet om te groeien, te ontsnappen aan dat kooigevecht van weleer.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen.
G.J. Smeets zegt
“Het zitten zal ik nooit opgeven maar het zoeken [naar verdieping] is begonnen.”
‘Verdieping’ lijkt me zoiets als de spreekwoordelijke speld in de hooiberg. Waarom zou je daarnaar zoeken als je om de Hoek voor 2 € een doosje spelden kunt krijgen? ?
Joop Ha Hoek zegt
Het is de vergankelijkheid der dingen die dit soort vragen oproept. Alles komt, alles gaat, maar het zitten eindigt met de dood als je niet oppast. En de vraag is: is er meer dan in meditatie er al of niet is. Dat is de kwestie. Met spelden is het ook mogelijk de ballon van de illusie van het zoeken door te prikken. Het zijn hersenspinsels die ik benoem in de tekst. Zoeken naar wat dan ook.
Henk van Kalken zegt
Zelf heb ik nooit de meerwaarde van (langdurige) zitmeditatie begrepen. Mijn kont voelt na een half uur aan als het speldenkussen waar die gekochte of in een hooiberg gezochte spelden in voelt. Er komen gedachten in mijn hoofd. Nou, èn? Die verdwijnen vanzelf wel weer. Bovendien: er ís niets om te mediteren. Al zit je tot je dood.
Sankova zegt
Beste Joop
Meditatie kan meer zijn dan “zitten ”
” Een kleine meditatiegids ”
van Tom Hannes
brengt verhelderende inzichten
met betrekking tot een verbreding
van het begrip meditatie
Een aanrader voor elke zoeker !
Sankova
Joop Ha Hoek zegt
Sankova, ik heb het gidsje gelezen net als voorheen andere gidsjes. Het mediteren roept vragen op die er niet zouden mogen zijn, of wel, of niet. We zijn maar mensen. Dank je wel voor je reactie.