Het was vorige week niet zo best in de Bunker. Lichamelijk dan. Een combinatie van de vreselijke hitte, artrose en hooikoorts bezorgden de samengestelde delen die het ik vormen dat niet van zichzelf bestaat veel ongemak. Bewegende delen raakten behoorlijk ontstoken, een kniegewricht zakte op slot, schouders, voeten, handen, armen en rug protesteerden tegen de dagelijkse handelingen. Het lopen, zitten en staan, het viel niet mee.

Het zal nu opvallen dat ik in de bovenbeschreven zinnen het woord pijn niet heb gebruikt. Nou, ik kan u zeggen, ik verrekte van de pijn. Maar tegelijkertijd was ik daar ook vrij van, ja, het is om krankzinnig van te worden. Ik zal het uitleggen. Ik was jaren lid van een prachtige sangha met leken en monniken en een leraar die ons de Lamrim onderwees. We studeerden, deden puja’s en oefeningen en bespraken allerlei kwesties. Zo ook lichamelijke en geestelijke ongemakken en dus ook pijn. Het is niet jouw pijn, hield de leraar ons voor. Hecht je er niet aan, neem er afstand van. We trainden ons in het loslaten met meditatie, veel zitten. Een theoretische exercitie.

Het gekke is dat toen ik vorige week hevig verlangde naar een reisje met het hospitaalschip Henri Dunant, met lieve verpleegsters om mij heen die mij over het bolletje aaiden en ik mij over de Rijnstroom voortbewoog, ik de pijn die er was niet beleefde als ‘mijn pijn’. Er was pijn maar die zat niet in mij en toch weer wel, maar ik kon er naar kijken, naar de effecten ook, ik kon er afstand van nemen terwijl de pijn niet mis was. Ik kan het begrijpen als u nu de kapitein van de Henri Dunant  belt en hem adviseert mij niet toe te laten tot zijn schip, er zijn al genoeg verwarde geesten.

Maar het is ook zo moeilijk uit te leggen dat je totaal ontstoken bent, pijn ervaart en ook weet dat het niet jouw pijn is. Met mensen in de lift goede gesprekken voert en vriendelijk bent tegen je omgeving, niet wegzinkt in pijn en boosheid, omdat die pijn niet van mij is, zoals mijn leraar lang geleden uitlegde. Het is pijn in een rugzakje.

Vorige week had ik contact met een artrose/reuma boeddhist. Ik vroeg hem hoe hij de hitte beleefde. Ik doe het rustig aan, sprak hij, de knieën hebben last van de hitte. Maar mijn humeur lijdt er niet onder.

Hij vatte kort samen wat ik hierboven beschrijf.

Ik moet wel bekennen dat ik het wel een beetje jammer vind, dat mijn pijn niet bestaat. Dat het boeddhisme pijnvrij is. Wat blijft er over om te koesteren? De leegte soms?

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer.