Als artroselijder is het zaak botten, pezen en spieren soepel te houden. Voor je het anders weet ga je als een betonnen paal door het leven of erger.
Na een langdurige zit, als ik weer opsta, maak ik enkele diepe buigingen om het niet van zichzelf bestaande lichaam weer in beweging te krijgen. Ik doe dat thuis, op straat, in de supermarkt en zo meer.
En ook in restaurantjes waar ik genuttigd heb. In Turkse, Nederlandse en Italiaanse restaurants geeft dat geen reacties. Dag Joop, zeggen de uitbaters, of tot ziens. Tegen de andere klanten zeggen ze: die man heeft artrose, verder gaat het wel met hem.
Lang geleden al at ik in een beroemd Chinees restaurant in een voormalige rosse buurt in Bunkerstad. Na het nuttigen stond ik van tafel op met mijn partner, ging middenin het restaurant staan- mijn enorme lichaam heeft ruimte nodig en begon in de vier windstreken te buigen. Diep als het lichaam het toeliet. Na het buigen en weer opgericht zag ik dat het personeel- evenals de uit de keuken weggeroepen kok, zich had verzameld bij de balie, mijn richting uitkeek en ook diep boog. Ik boog weer terug en zij ook, ik weer, zij ook. De bemanning had mijn buigingen aangezien voor het betonen van diep respect voor de heerlijke gerechten die ze had bereid en opgediend. Terecht.
Ziet u het voor u? Het totale restaurant lag stil door de artrose die ook niet van zichzelf bestaat. Zo is het leven dagelijkse illusie.
Moedig voorwaarts!