In een Engelse vertaling van een Chinese boeddhistische tekst uit de zesde eeuw* kwam ik deze passage tegen:

“Wanneer men zich niet werkelijk de eenheid met Zo-heid eigen maakt, komt er een onverlichte geest op en als gevolg daarvan gedachten. Van deze gedachten kan de geldigheid op geen enkele manier worden bepaald; ze zijn dan ook niet onafhankelijk van de oorspronkelijke verlichting. Het is als met een man die de weg kwijt is: hij wordt in de war gebracht doordat zijn richtingsgevoel hem in de steek laat. Als hij het idee van richting in zijn geheel aflegt, dan zal er niet meer zoiets bestaan als verloren lopen.”

“Hetzelfde geldt voor de mensen: ze raken in verwarring door het idee van verlichting. Maar als ze bevrijd worden van de fixatie op verlichting als begrip, dan zal zoiets als niet-verlichting niet meer voorkomen. Alleen voor mensen met een onverlichte, door illusies bevangen geest, spreken we over ware verlichting, ons wel bewust waar deze relatieve aanduiding voor staat. Los van een onverlichte geest zijn er geen onafhankelijke kenmerken van ware verlichting waarover je kunt spreken.”

Getemperd
Dit is het. Ik ben uitgeraasd; mijn intellectuele gewoonte-energie is opgebrand, uitgedoofd.

Er is denken vóór en denken na.
Denken na is anders, getemperd, in dienst van.

De vijf skandha’s: ze zijn inderdaad leeg.

–
* Het ontwaken van geloof in Mahayana (The Awakening of Faith in Mahayana), p. 10; klik hier om de tekst te downloaden in pdf