De keuzes van Kevin Carter & Bernie Glassman

Het jaar van Bernie Glassman zat vol controversie. Voor zover het pad het toelaat tuimelen boeddhisten over elkaar heen als zij denken aan de zin van de Auschwitz-retraites of de daklozenweken van de zen peacekeepers.

Persoonlijk denk ik,  als we ons voornemen om keuzes te maken, altijd aan The Sound of Silence, een indrukwekkende audiovisuele installatie – een enorme zwarte kubus- van de Chileense geëngageerde hedendaagse kunstenaar Alfredo Jaar. Hij maakte met zijn installatie The Sound of Silence uit 1995, een onuitwisbare indruk op mij.

Misschien heeft Bernie het wel bij het rechte eind. Zijn wij westerlingen zo vol van onszelf, onze wereld en ons eigen lijden dat we het gevoel voor verhoudingen helemaal verloren hebben. Dat we pas het allesverzengende lijden en het alledaagse onrecht erkennen als we er tot over onze oren in zitten.

Kevin Carter was een Zuid-Afrikaanse fotojournalist die menselijke rampen in beeld bracht. Het onrecht en het lijden. In 1994 won hij de Pulitzerprijs met deze foto:

Een van honger uitgeput meisje op een paar honderd meter afstand van een VN vluchtelingenkamp in het zuiden van Sudan. De gier wacht tot hij toe kan slaan.

The Sound of Silence is helemaal gewijd aan de innerlijke strijd  van Kevin Carter en de grootsheid van het onrecht, het geweld en het lijden. Een thema overigens dat Alfredo Jaar in al zijn werk centraal stelt. Het onbegrijpelijke onrecht waarvan wij in onze samenleving getuigen zijn en waar we onderdeel van zijn. Stille getuigen. We zien het op de TV en leven verder.

Zodra je de kubus ingaat krijg je het verhaal van Kevin Carter op een zeer indringende manier voorgeschoteld. Kevin Carter leeft niet meer. Hij pleegde in juli 1994 zelfmoord na onder meer kritiek op zijn gedrag als fotojournalist. Critici vonden dat hij het gefotografeerde kind had moeten helpen.

De transcriptie is op internet te vinden.

 

alfredo jaar: the sound of silence, 1995

kevin

kevin

kevin carter

kevin carter was born in south africa in 1960

1960 was the year of the sharpville massacre

south african police opened fire on peaceful demonstrators

they were protesting apartheid

69 people were killed

more than 300 were wounded

the african national congress was banned

and armed resistance to apartheid began

Kevin

kevin carter

after dropping from his pharmacy studies

he was conscripted into
the south african defense forces

which he despised

one day he shielded a black waiter against other soldiers

they called him a kaffir-boetie (nigger lover)

they struck him severely
in 1980, he went absent without leave

he rode a motorcycle to durban and became a dj

but he lost his job
he tried to kill himself swallowing rat poison he survived
and returned to the army to finish

his service in pretoria

in 1983, while on guard duty, he was injured by a bomb that killed 19 people

he survived

and finished his service

kevin

kevin carter

he found a job at a camera repair shop

he slowly drifted into photojournalism

he started working for the johannesburg star in 1984

he exposed the brutality of apartheid

he documented many of the riots sweeping the black townships

he became well-known with three other white photographers

they took many risks
they were arrested many times they were called the bang-bang club they witnessed too many murders they survived too many murders kevin

on march 1, 1993, kevin carter travelled north to sudan

his objective was to document the rebel movement

sudan is one of the most impoverished countries in the world

sudan is suffering a devastating famine

80% of the population depends on food aid

kevin carter flew to the village of ayod, the epicenter of the famine

as soon as his plane landed, he started photographing famine victims

he witnessed masses of people starving to death he took dozens of photographs exhausted, he wandered into the open bush
he heard a soft murmur
he saw a tiny girl trying to make her way

to a feeding center

he crouched to photograph her

but a vulture landed in view

he was careful not to disturb the bird

he positioned himself for the best possible image

he waited 20 minutes
he was hoping the vulture would spread its wings but it did not
he took his photographs
and chased the bird away
he watched as the little girl

resumed her struggle
he sat under a tree and lit a cigarette

talked to god
and cried
kevin
kevin
the new york times purchased this photograph and ran it on march 26, 1993 magazines and newspapers from around the world

reproduced the image thousands of people wrote

they called asking what had happened to the child

why didn’t he help the little girl, they asked

“the man adjusting his lens to take just the right frame of her suffering

might just as well be a predator, another vulture on the scene”, a critic wrote

in april 1994, kevin carter received the pulitzer prize for this photograph

kevin carter committed suicide in the month of july 1994

he connected a green hose to
the exhaust pipe of his red pickup truck

and gassed himself to death
”I am really, really sorry”, he wrote
”I am haunted by the vivid memories of killings and corpses
and anger
and pain…

of starving

or wounded children…”

“the pain of life

overrides the joy

to the point that joy does not exist”.

kevin

kevin

kevin carter is survived by his daughter megan

this photograph is owned by the megan patricia carter trust

the rights of this photograph are managed by corbis

corbis is owned by bill gates
corbis is the largest photo agency in the world corbis controls close to 100 million photographs the reference number of this photograph

is corbis 0000295711-001
no one knows what happened to the child

the end

* Onderaan dit artikel is een Nederlandse vertaling van deze tekst.

Het leven kent niet één dimensie van goed en kwaad. Dat geldt voor Kevin Carter, maar ook voor Alfredo Jaar en Bernie Glassman. Het zijn wat mij betreft niet zozeer Bernie’s straatretraites die schokkend zijn, maar het feit dat wij westerlingen ze blijkbaar nodig hebben om het lijden dat alom aanwezig is te zien.

Kevin Carter (Johannesburg, 13 september 1960 – Johannesburg, 27 juli 1994) was een journalist en fotograaf uit Zuid-Afrika. Op 23 mei 1994 won hij de Pulitzerprijs voor fotografie.Carter groeide op in Parkmore, een blanke buurt in de tijd van de apartheid. Zijn ouders Jimmy en Roma waren katholiek en zijn voorouders waren Engels. Hij zat tot 1976 op een katholieke kostschool in Pretoria. Hij begon aan een opleiding voor apotheker maar zijn cijfers waren slecht. Na een jaar ging hij bij de luchtmacht. Vier jaar later kreeg hij een baan bij een camerawinkel en zo werd hij in 1983 fotograaf, eerst voor de Johannesburg Sunday Telegraph en in 1984 bij de Johannesburg Star. Daar werkten meer blanke fotografen die de problemen van de apartheid vastlegden. De rellen werden steeds heftiger en voor journalisten werd het steeds gevaarlijker om naar de townships te gaan.In 1990 vormde hij de Bang Bang Club met Greg Marinovich (1962), Ken Oosterbroek (1963-1994) en João Silva (1966), hoewel ze elkaars concurrenten waren ontstond er een hechte vriendschap tussen de vier mannen. Oosterbroek werkte ook voor de Star. Marinovich won de Pulitzerprijs in 1990. Silva werkte van 1991-1994 ook voor de Star en later voor de New York Times.

Carter en Silva vlogen met de Verenigde Naties mee naar het dorp Ayod in Soedan. De VN bracht eten en Carter en Silva kregen een half uur om foto’s te maken. Voor Carter was dit de eerste keer dat hij zoveel uitgehongerde mensen zag en hij fotografeerde allerlei kinderen.

De prijswinnende foto werd door Carter verkocht aan The New York Times die de later omstreden foto op 26 maart 1993 gepubliceerde. Er kwamen heftige reacties. Op de foto was een gier te zien en een meisje dat uitgehongerd en vermoeid op de grond lag. Het leek alsof het kind door de gier bedreigd werd. Men verweet hem dat hij het kind had moeten helpen en men vroeg wat er daarna met het kind gebeurd was. Achteraf bleek het een jongetje te zijn. Kong Nyong werd niet door de gier aangevallen en is zeventien jaar oud geworden. Omdat er op die plek regelmatig voedsel gebracht werd, was er wel vaker een gier om de restjes op te ruimen.

Carter heeft zich de kritiek erg aangetrokken en pleegde zelfmoord. Volgens zijn afscheidsbrief was hij depressief door al het oorlogsgeweld, het overlijden van Oosterbroek (6 dagen nadat Carter de Pulitzer won) en zijn grote financiële problemen.

 

 

Alfredo Jaar:  Het geluid van de Stilte
Kevin
Kevin
Kevin Carter
In 1960 was Kevin Carter geboren in Zuid Afrika
1960 was het jaar van het bloedbad in Sharpville
De Zuid Afrikaanse politie opende het vuur op vreedzame demonstranten
Ze protesteerden tegen Apartheid
69  mensen werden gedood
meer dan 300 raakten gewond
het Afrikaanse nationale congres werd geïsoleerd
en het gewapende verzet tegen de apartheid begon
Kevin
Kevin Carter
gestopt met zijn studie voor apotheker
werd hij tegen zijn zin in opgeroepen voor zuid afrikaanse militaire dienst
Op een dag beschermde hij een zwarte ober tegen andere soldaten
Ze noemden hem een kaffir-boetie (een neger vriendje)
In 1980 sloegen  ze hem in elkaar, hij vertrok zonder toestemming
Hij reedt met een motor naar Durban en werd DJ
Maar  hij raakte zijn baan kwijt, hij deed een zelfmoordpoging met rattengif
en keerde terug naar het leger in Pretoria
om zijn dienstplicht te vervullen
in 1983 raakte hij gewond tijdens de wacht door een bom die 19 mensen doodde
hij overleefde
en maakte zijn dienstplicht af
Kevin
Kevin Carter
Hij kreeg een baan in een fotowinkel
En hij raakte geleidelijk in de fotojournalistiek verzeild
In 1984 begon hij bij de Johannesburger Star
Hij toonde de brutaliteit van Apartheid
Hij documenteerde veel razzia’s in de zwarte townships
Hij werd beroemd samen met 3 andere blanke fotografen
Ze namen veel risico’s en werden meerdere malen gearresteerd
Ze werden de bang-bang club genoemd
Ze waren getuigen van te veel moorden ze overleefden
te veel moorden
Kevin
Op 1 maart 1993 reisde Kevin Carter naar het noorden naar Sudan
Hij wilde daar de verzetsbeweging in beeld brengen
Sudan is een van de armste landen op de aarde
In Sudan woekert een verwoestende hongersnood
80 % van de bevolking is afhankelijk van voedselhulp
Kevin Carter vloog naar een dorpje Avod, het episch centrum van de hongersnood
Zodra zijn vliegtuig landde startte hij met het fotograferen van de slachtoffers
Hij zag massa’s mensen een hongerdood sterven
Hij nam tientallen foto’s
Uitgeput
Hij dwaalde door het open landschap met struiken hij hoorde zacht gemurmel
Hij zag een mager meisje die probeerde verder te komen
Naar een voedselcentrum
Hij knielde om haar te fotograferen
Een gier landde in het beeld
Hij was voorzichtig om de vogel niet weg te jagen
Hij positioneerde zichzelf voor het beste shot
Hij wachtte 20 minuten
Hij hoopte dat de gier weer weg zou vliegen maar dat deed hij niet
Hij pakte zijn foto’s en joeg de vogel weg
Hij keek hoe het kleine dunne meisje
haar strijd vervolgde
Hij ging onder een boom zitten en stak een sigaret op
Praatte met god en huilde
Kevin
Kevin
de New York Times kocht zijn foto en plaatste hem op 26 maart 1993
Wereldwijd plaatsten tijdschriften en kranten de foto
Duizenden mensen schreven
Ze belden en vroegen wat er met het meisje gebeurd was
Waarom hielp hij het meisje niet, vroegen ze
“De man die zijn lens scherp stelt alleen om het juiste beeld van haar lijden te krijgen
is zelf net zo’n predator, nog een gier op het toneel”, schreef een recensent
In april 1994 ontving Kevin Carter de Pullitzer Prize voor deze foto
In juli 1994 pleegde Kevin Carter zelfmoord
Hij verbond een groene slang met de uitlaat van zijn rode pick-up
En vergaste zichzelf.
“Het spijt me echt heel erg”, schreef hij “Ik wordt achtervolgd door levendige herinneringen van moorden en lijken en woede en pijn…
van verhongerende
of gewonde kinderen…
“De pijn van het leven
overschaduwt de vreugde
tot op het punt dat er geen vreugde meer bestaat”.
Kevin
Kevin
Zijn dochter Megan heeft Kevin Carter overleefd
De foto is eigendom van het Megan Patricia Carter fonds
De rechten van de foto worden gemanaged door Corbis
Corbis is eigendom van Bill Gates
Corbis is het grootste foto agentschap in de wereld
Corbis beheert bijna 100 miljoen foto’s
Het referentienummer van deze foto
is Corbis 0000295711-001
Niemand weet wat er met het kind gebeurd is.
Einde