Met wat behoedzaamheid dacht ik vanmiddag in het zonlicht aan een rand-psychotische ervaring die anderen misschien kundalini-ontwaken zouden noemen.
Het was in 2011, ik was om de haverklap (rand)psychotisch en gebruikte veel te veel alcohol en drugs. Daarnaast was ik al vele jaren te fanatiek bezig geweest met yoga, zenmeditatie en magnetiseren of healing.
Het was op een zondagmiddag dat ik in mijn woonkamer de hevige gewaarwording kreeg dat er vanuit mijn stuitje een bal hete energie via mijn ruggengraat opsteeg naar mijn hoofd. Ik was niet onder invloed en hoorde op dat moment geen stemmen. Weldra werd de sensatie onaangenaam. Ik kreeg het bloedheet, werd duizelig.
Dat communiceerde ik met mijn toenmalige vrouw. Ze stelde voor een wandeling te maken naar het Amsterdamse Bos. Na wat tegenstribbelen gaf ik toe. Het zonlicht was fel. Ik zette mijn zonnebril op, maar al na 50 meter werd ik duizelig. Na ongeveer 100 meter moest ik het opgeven. Ik wankelde, en vroeg mijn ex-vrouw mee terug te gaan naar huis. Daar kwam ik langzaam bij zinnen.
Van kundalini-ontwaken had ik toen al gehoord. Ik associeerde het met yoga, hoewel niet met de hatha-variant die ik decennia daarvoor jaren beoefende. Oude religieuze geschriften uit India beschrijven kundalini als een bovennatuurlijke kracht, een oer-energie of latente mystieke kracht in het lichaam.
Een spirituele slang dus die zich via het stuitje en de wervelkolom een weg zou banen naar de schedel. Diverse chakra´s zullen onderweg in de beleving van de gelover ongetwijfeld terdege doorgeblazen worden. Ook daarom denk ik qua slangensoort vooral aan een adder die zoals bekend graag de warmte opzoekt door te zonnebaden op zandpaden in heide- en bosgebieden.
Mijn hersenen, toch een energie slurpend orgaan van wel een kilo, zouden bij wijze van kundalinimetafoor dus zo´n lekker warm op te zoeken zandpad kunnen zijn, maar dan tijdens een hittegolf.
Kundalini-believers voelen zich ontwaakt. Dat zou resulteren in meer helderheid en focus, met name spiritueel van aard. Extra inspiratie tijdens het schilderen en schrijven worden ook genoemd, naast een intuïtieve boost en het bijna onvermijdelijke verbondje met wat mensen wel het goddelijke noemen, maar helaas nooit erg helder weten te definiëren.
Zelf kom ik bij wijze van metafoor nooit veel verder dan een kwantumraket die na lancering op maximale lichtsnelheid binnen een paar seconden de verste zwarte gaten en sterrennevels doorkruist.
Maar eerlijk gezegd beschrijf ik nu een ergere psychotische aanval, voor mijn eerste psychiater aanleiding mij stevig te sederen met pillen om een observatie-opname te voorkomen. Dus de parallel met kundalini kan vergezocht worden genoemd.
Na die ene keer maakte ik het nooit meer mee dat een kundalini-slang mijn ruggenmerg omhoog kroop om mijn brein regelrecht te laten koken. Is dat erg?
Marc Eliaert zegt
Is dat erg? Het is allemaal zo erg als je zelf wil, denk ik
Ik heb zelf ook een kundalini ervaring of aanvaring gehad. Jaren terug. Ik deed toen vrij intensief hatha yoga en krya yoga., bij 2 meesters. Er is een asana die men “ de pauw” noemt en die door de leraars aangeraden werd om half uit te voeren, maar ja je bent jong en je wil wat he…ik was in Frankrijk, in een idyllisch huisje op een berg van waar je de Puy de Sancy kan zien, sneeuw op de top. Ik voelde me een yogi in de Hymalaya.
En dus na meditatie een volledige pauw asana! Voor minder gaan we niet!
Een bliksem sloeg in mijn aars en flitste langs mijn ruggegraat naar mijn fontanel en zo naar buiten als een bolbliksem. Dit ging gepaard met een scherpe fluittoon die zeker 9 dagen aanhield.
En ja de meesters bestempelden dit als een vorm van verlichting, maar raden ook aan hier niet te veel waarde aan te hechten, alles is leeg van intrinsiek bestaan,
Peter Pijls zegt
Beste Marc,
Je beschrijft een interessante ervaring. Hoe lang duurde de staat van verlichting die je toen ervaren hebt? Hoe ben je er nu aan toe? Heb je een GZZ-diagnose?
Groeten, Peter