Onlangs is bij uitgeverij Elikser een dichtbundel verschenen van onze redacteur Auke Leistra: Ander woord voor moeder. We citeren de tekst op de webpagina voor de bundel:
Auke Leistra was de veertig al gepasseerd toen hij erachter kwam dat hij in zijn eerste anderhalve levensjaar lange tijd niet bij zijn moeder had gewoond, omdat ze toen ‘psychisch labiel’ was. Hij werd ondergebracht bij een verre tante, van wie hem nooit meer was verteld dan dat ze ‘hem had leren lopen’.
Het was een late openbaring die zijn verstoorde verhouding met het leven in het algemeen en zijn moeder in het bijzonder in een verhelderend licht zette. Bij dat vaak wat schrille licht schreef hij deze bundel.
De bundel bestaat uit drie afdelingen: Verwijdering, Variaties op een thema, en Toenadering. Uit elke afdeling tonen we een gedicht.
Bij nader inzien
Als kind kon ik ’s avonds in de schemering
geen raam voorbijlopen zonder een blik
in de verlichte huiskamer te werpen
en achter elk gezicht dat ik daar zag
een peilloos verdriet te vermoeden.
Veel later pas zou ik begrijpen
dat elk raam waar ik als kind
een blik in had geworpen
een spiegel was geweest.
Eeuwige sneeuw
De scherven liggen rond zijn voeten
als de glitter rond de poten
van het hert in zo’n glazen bol
die je in souvenirwinkels kunt kopen.
Schudden voor gebruik.
Op mocassins van hertenleder
gaat hij geruisloos door het leven,
altijd beducht voor de sneeuwstorm
die bij het geringste op kan steken.
Herkenning
Mijn moeder weet nog hoe ik heet,
maar het zal niet lang meer duren
of wij zijn vreemden voor elkaar.
Dan is de kring gesloten
en zal alles weer vertrouwd zijn
in zijn hartverscheurendheid.