Vandaag gebruikte ik in een mail het woord absent, dat voor onder meer afwezig staat. Ik vermoed dat de mensen van tegenwoordig dat woord niet meer gebruiken en ik als oudere in het dagelijks leven ook niet.
Mijn moeder Grietje las het ons, haar kinderen, voor in een versje.
Dat ging zo ongeveer:
Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven
Miertje is de dokter thuis
Kan hij mij een drankje geven
Voor een arme zieke muis
Die zooeven van de treden
Van een ladder is gegleden
Op een plat, in de stad
Miertje, Miertje, haast je wat
Even wachten, juffrouw Bor,
Want de dokter is absent
Hij is net naar vader Nachtuil
Dien je zeker ook wel kent
Die heeft bij het middageten
Eensklaps op zijn tong gebeten
Wat een pijn, zal dat zijn
Daarvoor helpt geen medicijn
etc.
Wij, de kinderen, kregen geen genoeg van dit kindervers. Muizen zagen we op het platje van de arbeiderswoning in het Oude Noorden genoeg, ze aten broodkruimels en dingen die mijn moeder uitstrooide. Mijn moeder kende geen ongedierte en maande ons stil te zijn als de muizen aten. Zelf was ze nooit absent, wij hebben veel aan haar te danken. Levenslust en mooie teksten.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.