Afgelopen zondag kreeg ik mijn tweede boosterprik. Sinds ik op 29 december vorig jaar bij een kassa van Albert Heijn ernstig verstoord ben geraakt door een plotseling achteruit rijdende vrouw in een scootmobiel waardoor klanten achter haar alle kanten opvlogen, loop ik met krukken. Het herstel vordert langzaam.
Na de prik moest ik nog een kwartiertje wachten in de bijna-doodruimte in de sporthal in Crooswijk voor het geval ik ernstige bijverschijnselen zou krijgen en medisch geholpen moest worden. Ik zat bewust op een stoel met leuningen, de krukken tegen een andere stoel geleund, zodat ik me zelf kon verheffen na dat kwartier- na mijn eerdere ervaring met een stoel op een terras van een hotel op de Veluwe waarmee ik kantelde en met mijn hoofd in een doornenstruik terecht kwam en opkrabbelde met doornen in het hoofd. Ik had mijn lesje wel geleerd.
Ik werd in de wachtruimte in de gaten gehouden door een patrouillerende vrijwillige EHBO-er die in het dagelijks leven automonteur bleek te zijn en alles wist van het motorvermogen van een scootmobiel. Hij kwam bij mij zitten op anderhalve meter afstand en we deden een praatje pot. Het gesprek kwam op de aanrijding met de scootmobiel en huidige krukken. De eerste-hulp-verlener vroeg of ik aangifte had gedaan bij de politie en de schade was vergoed. Nee dus. Stel je voor, zei de hulpverlener, dat jij een ZZP’er was en je daardoor niet meer kon werken, hoe dan? Hij werd er opgewonden van.
En opeens wist ik waarom ik nog steeds mondkapjes draag buiten en in winkels, zelftesten doe een keer per week en me laat boosteren. Ik wil geen corona krijgen, ook geen milde variant, wil ook anderen niet besmetten met het virus. Ik wil geen mobielviusverspreider zijn die onder andere zzp’ers in mijn omgeving, er zijn er bijna een miljoen van in Nederland, ziek maakt en in isolatie drijft. Want de corona is er nog steeds maar lijkt nu geen medisch probleem meer maar een maatschappelijk, economisch. Ik wil zelfs niet weten hoeveel arbeidsuren/dagen er verloren gaan door die coronabesmetting. Veel zzp’ers leven in angst.
Na ongeveer 40 minuten praatje pot stond ik op uit de stoel, de hulpverlener dicht bij me. Al keuvelend bracht hij me naar de uitgang van de sporthal.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
