Wat is dat toch met de mensheid? Machtsmisbruik versjteert haar meest edele kanten.
Macht noem ik het menselijk vermogen om het gedrag van anderen te beïnvloeden, zelfs tegen hun wil. Neem nu oorlog, een geheel eigensoortig machtsmiddel.
Je zou het bijna een ritueel noemen, zo voorspelbaar als oorlogen verlopen. In de eerste fase slaat de vlam in de pan. Men grijpt naar wapens, ooit pijl en boog, nu mortieren en drones. Soldaten en burgers sterven, huizen worden vernield, mensen vluchten. Pas als de rekening te hoog oploopt, begint de onderhandelingsfase. Dan volgen de eerste wapenstilstanden – massaal geschonden. Uiteindelijk komen een paar partijen bovendrijven die verder de dienst zullen uitmaken. Op rituele wijze sluit een vredesconferentie deze ronde in de cyclus af. De volgende tijdbom begint al te tikken.
Tel uit je schade. Elke econoom kan voorrekenen dat oorlog een uiterst kostbare manier is om conflicten op te lossen. Verlies van mensen valt niet eens te becijferen. Ook als je doodcynisch de winst van de wapenfabrieken en de wederopbouwindustrie aan de positieve kant van de balans zet, is het volstrekt oneconomisch om een ruzie zo uit te vechten. En vooral een ontkenning van de edele kanten van de mens. Het meest ironische aan oorlog is dat de gang naar het slagveld gerechtvaardigd wordt met een beroep op die edele waarden. Tegenstrijdiger kan niet.
Het mensdier weet niet goed raad met zijn uitzonderlijke vermogens. Het is in staat tegen de eigen evolutie in te gaan en zichzelf te vernietigen. Machtsmisbruik hoort bij dit beestje. De mens blijkt een ‘geniale prutser’ (Jean-Paul van Bendegem).
De broosheid van het mensenbestaan leunt op heel veel lieve mensen. En verder op een paar genieën die de vele prutsers nog een beetje in toom weten te houden.
En religies? Die inspireren helaas niet alleen tot vrede.
Mieke zegt
Soms denken mensen zich los van het geheel waarvan ze deel uitmaken. Dat kan om wat voor reden dan ook emoties oproepen die schadelijk zijn voor dit geheel: trots, hebzucht,
(machts)wellust. Hier is sprake van een misverstand: de mens bestáát als zodanig niet en is onlosmakelijk verbonden met alle andere levende wezens. Wie een ander schaadt, schaadt zichzelf. Hoe maken we dat elkaar duidelijk? In elk geval als ieder persoonlijk dit inzicht lééft; niet met woorden maar met daden.
Ruud van Bokhoven zegt
De mens vindt zich het meest intelligente wezen op aarde, maar is tevens het wezen met de meeste onwetendheid die op zijn beurt de begeerte en haat omarmt en hier het kwaad niet van inziet.
Hoe kan het dan ook anders, zorg als leider dat je goed en vertrouwd over kom, wees goed voor een ieder in je land en zorg ervoor dat er geen armoede en ontevredenheid heerst, zorg voor goede opleidingen, kortom zorg voor een tevreden volk.
wees vriendelijk tegen je medemens en je kan een goede band opbouwen, zo zou een leider voor zijn volk en met respect voor andere volken ook mee om moeten gaan voor een goede band.
Al klinkt dit te mooi voor woorden, het is mogelijk wanneer wijsheid aan de orde is en daarmee begeerte en haat tot het verleden behoren, net als handel op eerlijke wijze zal plaats vinden.
Helaas heeft oorlog alleen maar verliezers gekend en zal het nu ook hebben, terwijl de andere kant van de medaille zo makkelijk is, geen slachtoffers kent en alleen maar geluk kent.