Mijn maag draaide gisteren om toen ik het persbericht las van Artsen zonder Grenzen waarin de dood van 760 kinderen jonger dan vijf jaar in Birma werd bekendgemaakt. Niet door een vreselijke ziekte maar door boeddhisten in het Birmese leger die ze met kogels doorzeefden, met messen bewerkten en levend in het vuur gooiden. De enige reden om ze te vermoorden was dat ze Rohingya moslims waren en geen boeddhisten.
Een arts van AzG vertelde op de tv hoe ze had meegehuild met de familieleden van de slachtoffers en nu in vluchtelingenkampen in Bangladesh verblijven. Dat was het enige dat ze kon, de tranen liepen haar over de wangen.
Kleine kinderen aan het begin van hun leven, doodgeschoten en levend verbrand door boeddhisten.
Staat er niet ergens in de boeddhistische geschriften dat doden niet mag. Zouden met name boeddhisten daar zich niet aan moeten houden? Is Birma geen boeddhistisch land, zo vroom dat toeristen die een beeld van de Boeddha op hun lijf hebben laten tatoeëren daar in het gevang belanden.
Ik vind geen naam om deze moordenaars te benoemen, vind nergens een verontschuldiging voor hun gedrag. Wil dat ook niet. Voor mij zijn dit gefailleerde boeddhisten, kille, gewetenloze moordenaars.
Ik heb me nooit een boeddhist genoemd, maar voel me een volger van de dhamma, een vriend van de Boeddha. Door de gebeurtenissen in Birma, Sri Lanka, Vietnam met de corrupte clerus van de boeddhistische ordes, de viespeukerij door westerse boeddhistische leraren, ben ik blij dat ik geen boeddhist ben. Waarom blijft het zo stil in de boeddhistische gemeenschap in Nederland en België na de weerzinwekkende moord op deze onschuldige kinderen? Welk tribunaal klaagt deze boeddhisten aan?
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen.
Johan Niezing zegt
“The proof of the pudding is in the eating”:in Birma worden moslims vermoord,in Bhutan hindus verdreven,in Laos christenen gediscrimineerd,enzovoorts.Kennelijk is het Boeddhisme momenteel niet in staat om dit soort criminaliteit te voorkomen. Daartoe zijn andere maatregelen nodig,of met andere woorden:de Dharma blijft een superieur denk-systeem,maar ze kan alleen bestaan voorzover politici het tolereren.