Een van de grootste zegeningen van mijn ziekte op het geestelijk pad is dat ze me heeft leren lijden. Of, als ze me het niet heeft geleerd, dat ze me ertoe dwingt. Niet een lijden uit slachtofferschap. Zoals, waarom ik? Dit is mij aangedaan. Zij die mijn ziekte niet hebben begrijpen mij niet.
verlies
Peter – Verlies als kwaliteit (2015)
Ik moet wel eens glimlachen als ik bedenk dat ik veel lijk op een monnik die in een doodstille kloostercel bidt en mediteert. En dan te bedenken dat ik diep van binnen een schranser ben en te lang zo leefde. Het kost me juist daarom weinig moeite me te verplaatsen in de drijfveren van de asceet die ik werd. Al zal mijn afkeer van monotheïstische religies voorkomen dat ik me daadwerkelijk ooit terugtrek in een kloostercel (en me bijvoorbeeld laat inmetselen, wat heremieten in de Middeleeuwen wel deden).
‘Het nieuwe verhaal van compassie, verantwoordelijkheid en verbondenheid met alle leven’
In mijn werk voor duurzaamheid is de wijsheid van niet-weten een krachtig principe. Er is zoveel onzekerheid, er zijn geen garanties. Ik weet vaak niet of wat ik doe uiteindelijk veel zal veranderen. Maar dat maakt niet uit. Het voelt alsof dit het juiste is om te doen, vanuit mijn hart en overtuiging. Zelfs als het achteraf volstrekt zinloos zou blijken, dan nog zou ik geen moment spijt hebben. De reis zelf is al prachtig. Onderweg ontmoet ik de meest inspirerende mensen die, net als ik, de werkelijkheid van klimaatverandering grondig doorvoelen maar toch moedig in beweging komen. Samen vormen we een beweging, niet omdat we zeker zijn van de uitkomst maar omdat we voelen dat we moeten handelen.
Afscheid van een reisgenoot
Petra Quaedvlieg is journaliste, schrijfster en neerlandica. Ze heeft al verschillende boeken op haar naam staan en doceert aan de Institute of Arts te Maastricht, een Hbo-opleiding die om de paar jaar een andere naam aanneemt. Van 2004 tot 2012 woonde ze in Shanghai, waar ze stukjes schreef over China. Daar adopteerde ze voor haar kleine dochtertje een straathondje dat al gauw een dierbare, trouwe en gelukkige vriend van het gezin werd. Het werd “Zwartje” genoemd, of in het Chinees “Hēixiào”.
Leven in Thailand – Vergankelijkheid
Tja, en dan die verandering die haast altijd ‘groot’ voelt: de dood. De dood ís natuurlijk ook groot. Maar in mijn beleving niet groter dan het leven. Meer een fase die er onvermijdelijk bij hoort als je eenmaal geboren bent. En die niet beter of slechter is dan al die andere fasen die we gaandeweg meemaken. Maar ook de dood heeft in onze cultuur een zware, negatieve betekenis. Liever hebben we er niet mee van doen. Wanneer een hoogbejaarde grootouder overlijdt kunnen we dat als erg verdrietig ervaren, maar gezien de leeftijd is het dan vaak vanzelfsprekender er vrede mee te hebben. ‘Toch een mooie leeftijd, 98 jaar’, of ‘ze was er ook wel klaar mee, met het leven.’ Maar niet iedereen wordt 98 jaar.
Gedachten over een haiku 11 – Issa
Issa verloor alles: zijn moeder, zijn vrouw en kinderen, zijn huis. Hij heeft veel ongeluk gekend in zijn leven. Zijn geluk zocht hij in dagelijkse dingen.
Mark Schalken – Timmie for president
Timmermans timide?
Wereldse Winden 1: hoe omgaan met tegenwind
We maken allen geregeld kleine vlaagjes tegenwind mee. Een stoplicht dat nét op rood springt als wij naderen. Of een kassa-rij die de kortste was maar toch het langste duurt omdat bij een klant voor jou één artikel niet gescand kan worden, of de klant gezellig gaat keuvelen met de kassière(e). Of een kleine fout die je gemaakt hebt op school of werk, en die uitvergroot wordt door anderen of – nog erger – de media haalt; terwijl fouten van anderen, of misschien wel de achterliggende oorzaak, totaal niet genoemd worden.
Alleen maar geven – Maar wat houdt ‘alleen geven’ in?
Alleen geven betekent het idee dat je over jezelf hebt, wie jij denkt te zijn, te vergeten. Dat beoefen je als je zazen doet. Je gedachten laten voor wat ze zijn. Je ademhaling tellen en al je energie omlaag richten. Je denkt misschien,: “ja maar ik beoefen zazen juist om tot mijzelf te komen.’ Dan heb ik de volgende vraag voor je: ‘Wat is dat, jezelf en wat zou je met een zelf willen? Juist… je beoefent zazen om tot jezelf te komen. Dat wil zeggen dat je nog niet jezelf bent of nog niet tot jezelf gekomen bent. De oefening die daar voor nodig is, is ‘only giving’.
Kinderen maken grootste hemeltekening van Nederland
Kinderen rouwen anders dan volwassenen volgens kinderrouwtherapeut Leoniek van der Maarel. ‘Ze leven in het hier en nu.’
Iets over tijd (3) – aftakelen is van onschatbare waarde
‘Het is niet alleen het feit dat je opschuift naar je eigen dood, het is dat de eigenschappen waarop je rekende -fysieke elegantie en kracht en mentale rekbaarheid- worden aangetast of gevaar lopen. Het was interessant om daarover na te denken en te schrijven.’
Leegte
Soms ontvalt je ineens alles waarop je dacht te kunnen rekenen.
Buddhavacana: Piyajatika-Sutta
Verdriet en pijn worden geboren uit wat ons lief is.
Margreeth van der Oord – verlies van een geliefde
Zo oud als de mens op aarde, is er ervaring met het verlies van een geliefd persoon aan de dood. Wat het mysterie van verlies en rouw werkelijk omvat wordt slechts onthuld aan hen die het meemaken.
Mediabeelden die we niet meer kunnen verwerken
Op zulke momenten hebben we iemand nodig die ons houvast kan geven, geen instantie of formele hulpverlener, maar eenvoudig iemand die ons begrijpt en naar ons luistert.
