Al in 1991 schreef de bioloog Rupert Sheldrake ‘De wedergeboorte van de natuur.’ Daarin staan inzichten die we ons blijkbaar nog altijd eigen moeten maken. Dat we ons als mens boven de natuur plaatsen waardoor we het vanzelfsprekende recht lijken te hebben om deze planeet ongestraft leeg te plunderen en te vergiftigen.
Niets bestaat op zich, alles heeft een oorzaak, een voorwaarde om te bestaan. Er is geen toeval maar ook geen goddelijk ingrijpen, er is enkel de wet van oorzaak en gevolg.
Ik droomde zo’n twintig jaar geleden eens dat de helft van mijn schedel verlicht was. Die helft was gemaakt van mat glas, zoals sommige bolvormige lantaarns. Het glas gloeide van een zacht wit licht. Ik vond dat toen een bijzonder treffend beeld voor mijn bewustzijnstoestand.
In het begin van zijn dementeren gedroeg ik me bij mijn vader af en toe op een manier waarvan ik zelf een afkeer heb. Ik begon te sussen om mijn machteloosheid te camoufleren. Of erger, ik begon een lezing te geven over wat ik wist over dementeren.
Soms ben ik geneigd om bepaalde verlangens te vergoelijken, want is een leven zonder passie niet saai en een mens zonder passie niet halfdood? Maar dan voel ik hoe teveel verlangens en zeker teveel haat zich een weg naar binnen vreten, en mij aantasten. Teveel passie maakt van mij een slaaf. Er is maar een passie die heilzaam is en dat is mededogen en de wil om goed te doen voor anderen.
