Leen woont en werkt in het hoge noorden van Groningen, waar de grond vrijwel elke week in beweging is en huizen op instorten staan door aardbevingen.
joop hoek
Boeddha in de Linie: Slapen in een bomvrije bunker.
De zogenoemde Armenboomgaard in de omgeving van het fort lag er bij als door Vincent van Gogh geschilderd. Donkere, kale grillige takken, met een belofte van zware, fruitgevulde takken in de herfst.
Boeddha in de Linie – Airco, de uiterwaarden en de verjaardagstaart
De eerste keer dat ik Airco ontmoette was vorig jaar juli in Den Haag, op de dag dat de Dalai Lama 78 werd. Ik stond op haar te wachten bij de poort van de Chinese ambassade in Den Haag. Boven mij een nerveus ronkende helikopter van de politie en op straat een net zo nerveuze ploeg politiemensen. Want China en de Dalai Lama zijn niet echt vrienden van elkaar.
Het doosje, de bijsluiter en de omgang met anderen…
Opeens had ik er helemaal genoeg van, werd zelfs een beetje pissig op mezelf maar meer nog op de fabrikanten van paracetamol en andere tabletjes die het steeds maar weer lukt de bijsluiter verkeerd in een doosje te stoppen.
Boeddha in de Linie, Leen Kaldenberg -van klei naar klei
Vier boeddhistische kunstenaars slapen in een bomvrije bunker, maken werk in de uiterwaarden, te midden van krijsende meeuwen, rovende vossen en hazen die voor hun leven rennen. Alcatraz of Nirvana. Welke handvatten reikt het boeddhisme de kunstenaars aan?
Boeddha in de Linie: Alcatraz of nirvana
Vier boeddhistische kunstenaars gaan twee maanden in de uiterwaarden van de Lek de confrontatie aan met eenzaamheid, stijgend water, donkere nachten en een steigerende geest. Reikt het boeddhisme hen handvatten aan? En hoe zit het met die koan?
Ik hou van Joop…
En van anderen.
Gelukkig Nieuwjaar
Hoofdredactie, webmeester en uitgever van het BD maken een diepe buiging voor alle medewerkers en lezers van dit dagblad.
‘Wat voelde ik me ongelukkig in dat boeddhistisch centrum’
Joop Hoek reisde naar het Friese Hantum, om bij de Karma Kagyu zijn geluk te beproeven. Een hevige regenbui verstoorde zijn geest.
Ik ben altijd bang dat een leraar ziet dat ik niet onderdanig ben…
Net toen ik de straat over wilde steken gebeurde het. Het duurde maar een paar seconden maar het was prachtig om te zien. Een jonge man op een oude zwarte fiets, zo’n fiets die niemand wil stelen, en achterop de bagagedrager een jonge meid.
Een boeddhist mag wel een potje lachen…
Ik was een kwartier te vroeg op de afspraak, bleef dus een kwartier in de auto zitten. Precies op de afgesproken tijd drukte ik op zijn deurbel. Peter doet de deur open en zegt: ‘Je hebt zeker in de auto zitten wachten’. Wat volgde was een hartstikke leuk gesprek en een artikel dat ik zelden meer zal schrijven. Wat een man, die kabouter Pierelier.
Varamitra: ‘Ik zou een boeddhistische gevangenis wel spannend vinden’
‘Ineens gingen de gedetineerden elkaar een koekje presenteren en drong het besef op dat er ook anderen zijn. Veranderde hun omgevingsbewustzijn.’
Help, nee, ik wil je vriend niet zijn, het is een vergissing
Een paar dagen geleden verscheen er een berichtje op mijn scherm. Iemand wilde lid worden van een –mijn?- Linkedin netwerk. Tenminste, zo interpreteerde ik dat.
Paul Stolk is dood
Twee jonge, gedreven gasten werden ouwe knarren. En toen bleef er nog maar een over.
Meditatieleraar Leigh Brasington: ‘How it is to be a student of Ayya Khema’
‘De meest markante en inspirerende persoonlijkheid die ik ooit ontmoette’.
‘De boeddhistische leraar en het geopende raam’
Er zijn maar weinig goede boeddhistische leraren, zei een boeddhistische vriend laatst tegen mij.
‘Ik verkeer in een boedhistische kalmte’, zei ik tegen mijn gesprekspartners
Het begon ergens in de vorige week. Ik heb het niet genoteerd in de agenda omdat de ervaring pas later kwam.
‘Er wordt niet meer aan me getrokken in mijn eigen bardo’
Het ene bericht had nog meer impact op mij dan het andere. Het beukte op me neer, al die ellende, al dat lijden, het grote verdriet.
Onbegrensde metta op de snelweg
Het was in een paar seconden voorbij. Maar het maakte zo’n diepe indruk op me, ik zal het nooit vergeten, al zal het beeld in de loop van de tijd wel vervagen.
‘De Verhevene had wel wat minder sutta’s kunnen bedenken’
De Verhevene kijkt me chagrijnig aan. Hij heft zijn vinger en zegt: ‘Als je op deze weg doorgaat, Joop, dan ziet het er niet best voor je uit. Dan zou je, hoe vreemd dat misschien klinkt, nog wel eens kunnen gaan verlangen naar een langdurig verblijf in de blaartrekkende hellen.’
‘Ik ben een liegende boeddhist’
De Boeddha houdt niet van Liegebeesten. Juiste spraak is voor hem een groot goed. Nou ja, een leugentje om bestwil. Nee, ook niet. Nou, dan een leugen om de rust in de tent te bewaren. Nee, nee. Of om mijn redactie en bronnen te beschermen. Nee!
De Troonrede zoals die nooit uitgesproken is
Het ooit zo veerkrachtige Nederland is een natie van de angst geworden. Bij deze kondig Ik namens mijn Familie af dat onze lijfspreuk ‘Je maintiendrai’ (ik zal handhaven), niet meer van toepassing op dit land is. Ook verdwijnt van de euromunten het randschrift ‘God zij met ons’. In een seculiere maatschappij was dat al een gotspe, maar Wij kunnen ons niet voorstellen dat een God achter dit beleid kan staan. De plagen duren maar voort, onze bevolking is radeloos.
Vrijdag de Dertiende
Ook al geloof je er niet in, en ben je voor de duivel niet bang: Uitkijken!
‘Ik ben helemaal van het pad af door het boeddhisme’
Ik probeer met twee vingers in mijn neus het boeddhisme te beleven. Op een voor de buitenwacht onopvallende manier. Daarom draag ik geen gekleurde koordjes, armbandjes, mala, speciale kleding, rode sokken of oranje stropdassen en heb aan de achteruitkijkspiegel in de auto ook geen boeddhabeeldje hangen. Kortom, ik probeer niet op te vallen.
