Tzu Chi, compassie in actie

Wat begon als een initiatief van een boeddhistische non en een groepje huisvrouwen, is nu uitgegroeid tot Taiwans grootste NGO: Tzu Chi. Naast het bieden van directe hulp in rampgebieden, zijn de miljoenen leden van de NGO verantwoordelijk voor het bouwen van ziekenhuizen en scholen in arme onderontwikkelde gebieden van Taiwan. Bij hoge uitzondering mocht regisseur Babeth VanLoo met de camera de ziekenhuizen en scholen binnentreden en de grondlegster ontmoeten. De boeddhistische televisie zendt haar documentaire morgen, zondag 21 juni, uit.

De staat van paraatheid waarin Tzu Chi verkeert en het ontbreken van bureaucratische processen, maakt de organisatie tot een van de meest slagvaardige NGO’s wereldwijd. Zo waren honderden medewerkers van Tzu Chi na de aardbeving in Nepal als een van de eersten ter plekke met medici en alle mogelijke hulpmiddelen. Het brein achter deze geoliede machine is Cheng Yen (77). Vanuit haar boeddhistische grondslag, maar vooral onder het motto  “management by walking around” en “educate the rich to help the poor” geeft zij leiding aan deze organisatie.

Tzu Chi begon in 1966 met een klein clubje van vijf nonnen en dertig huisvrouwen. Door elke dag een klein bedrag te sparen en dat op de zogenaamde “bamboo bank” te storten. Minstens zo belangrijk was hun uithoudingsvermogen en het eindeloos lobbyen, waardoor de vrouwen uiteindelijk een ziekenhuis wisten te realiseren in Hualien, de arme streek aan de oostkust van Taiwan. Tegenwoordig is Tzu Chi een miljoenenorganisatie, en daarmee Taiwans grootste NGO. Naast internationale humanitaire hulp, is Tzu Chi verantwoordelijk voor inmiddels zeven ziekenhuizen in Taiwan, waar de patiënten en hun familie met de grootst mogelijke zorg en liefde worden opgevangen. Ook zijn er meer dan 50 scholen in Taiwan gebaseerd op Cheng Yen’s visie en richtte zij een eigen tv-station op met o.a. kinderprogramma’s die internationale prijzen hebben gewonnen.

Fysiek aanwezig zijn, met compassie en liefde, is het grote geheim achter het succes van Cheng Yen. Om beëdigd ‘commissioner’ te mogen worden van Tzu Chi hoef je echter geen boeddhist te zijn. Wel vegetariër en niet-roker. Van aspirant leden vraagt zij om de kwaliteiten van een ‘levende bodhisattva’ te cultiveren, iemand die zich belangeloos inzet voor anderen en de maatschappij. Zo vertelt een Taiwanese arts in de film hoe hij na 25 jaar werken als manager van een gerenommeerd ziekenhuis in Los Angeles terugkeert naar Taiwan. Hij wilde iets terug geven aan zijn land en ging in een van Tzu Chi’s ziekenhuizen werken, waar niet winst en efficiëntie voorop staan, maar de zorg voor de patiënten en de ondersteuning van hun familie. “Pas toen ik hier kwam werken leerde ik voor ’t eerst wat liefde werkelijk is.”

Regie: Babeth VanLoo