De Victoria Multifaith Society met UVic Multifaith Services en UVic’s Equity and Human Rights, Canadese spirituele groeperingen, organiseren op 6 februari in Victoria, Canada een voor iedereen toegankelijke bijeenkomst- om bruggen te slaan en culturele uitwisseling tot stand te brengen: Let’s Talk Through Diversity: World Interfaith Harmony Week Event.
Soshin McMurchy is een priester bij de Zenwest Boeddhistische Vereniging, en dient als boeddhistische kapelaan aan de Universiteit van Victoria Multifaith Services waar ze meditatie onderwijst. ‘Wanneer mensen uit verschillende geloofstradities bij elkaar komen, delen we vaak graag voedsel en plezier, en soms delen we de wijsheid die door generaties van geloofsdragers is doorgegeven. Als je me zou vragen welke wijsheid ik in zen zie die nuttig zou kunnen zijn om verschillen te overbruggen, dan zou ik niet weten waar te beginnen, omdat ik aan elke draad (in de beoefening) kan trekken die zou leiden tot harmonie. Spirituele rijping in zen leidt tot een staat die ieders geboorterecht is en voor iedereen beschikbaar is. Dus geen enkele persoon hoeft te worden uitgesloten van spirituele praktijk, iedereen is absoluut OK. Dat is het uitgangspunt.
Dan is er het interessante feit dat wanneer we luisteren naar de woorden van echte spirituele leiders, ze lijken te wijzen op dezelfde dingen, met slechts een kleine vertaling nodig: we zijn allemaal gelijk, kunnen we allemaal gelijk zijn, kunnen we ons hart en geest openen, worden we uitgenodigd om verder te kijken dan het oppervlak van het leven, is er een einde aan het lijden, is er een diepe betekenisvolle opzij te zetten in onze wil en afkeer van anderen te helpen. Deze religieuze convergentie betekent misschien dat geen enkel pad beter is dan het andere, geen enkel pad is perfect, we moeten allemaal onze eigen weg kiezen. Echt geloven dat we allemaal in staat zijn en dat het aan het individu is om zijn weg te kiezen, is een zeer respectvolle manier om religieuze verschillen te overbruggen.
Dagelijks zen gaat over harmonieus samenleven met de rest van de gemeenschap of sangha. Of we nu wandelen of zitten mediteren, we houden ons samen bezig met deze activiteit en zijn ons ervan bewust dat onze manier van werken invloed heeft op de ruimte van anderen en de kwaliteit van hun meditatie. Als ik bijvoorbeeld zwaar adem of benauwd ben, kan dit erg storend zijn voor mijn directe buren in de meditatiehal. De stille meditatieve ruimte ontstaat door de toewijding van de sangha om de vorm op een harmonieuze manier te volgen.
Zonder deze gezamenlijke inspanning zou het hart van de praktijk niet bestaan. We laten onze betrokkenheid bij het ego even los, dragen donkere kleding, verwijderen sieraden en polshorloges, zetten onze telefoons uit, bewegen rustig, lopen in stap, alles in een poging om een veilige, niet-afleidende plaats van diepe meditatie te creëren, voor iedereen. En het resultaat van meditatie is om te laten zijn van wie we denken dat we zijn, zonder onze concepten, onze gebruikelijke denkpatronen om echt te zien wat echt is. Wanneer we onze ware aard en onze diepe verbondenheid begrijpen zullen we natuurlijk handelen vanuit een plaats van respect, liefde en mededogen.
Er is een gevaarlijk punt in de vroege spirituele rijping, waar we wakker zijn en ons bewust van de vele problemen, maar we hebben nog niet wijze strategieën ontwikkeld om daar mee om te gaan. Op dit punt kunnen we in de val trappen van het stollen van onze overtuigingen, het vormen van sterke meningen, omdat het beter voelt om zeker te zijn van iets – alles! – In plaats van open minded en bewust te zijn.
De schrijfster Elizabeth Mattis Namgyel suggereert in haar boek The Logic of Faith dat dit de reden is waarom veel mensen sterke overtuigingen ontwikkelen, zoals homofobie, transfobie, racisme en fundamentalisme. Het is veel gemakkelijker vast te klampen aan een geloof als een reddingsvlot dan open, nieuwsgierig en wakker te blijven.
Kunnen de acties van individuen die werken aan spirituele volwassenheid de harmonie in de wereld beïnvloeden? Ik zou daar volmondig ja op willen zeggen. Is dat realistisch? Nou, ik wil graag een open geest houden. Er is geen gemakkelijke manier om wijsheid te ontwikkelen, maar de dagelijkse praktijk, het leren bewust te zijn, in te leunen op moeilijke kwesties en gevoelens, zal na verloop van tijd meer helderheid van hart en geest mogelijk maken.’
