Artsen voor Gaza – 3 juni – Landelijke herdenkingsbijeenkomst voor gedode zorgmedewerkers in Gaza bij zes Universitair Medische Centra

In de week die volgt op de stille estafette voor Gaza in Universitair Medische Centra in Nederland, verenigen zorgmedewerkers van zes UMC’s zich op 3 juni in een landelijke herdenking van omgebrachte zorgverleners in Palestina. Deze maandelijkse herdenkingsbijeenkomsten zijn een initiatief van Artsen voor Gaza, een collectief van zorgverleners dat zich inzet voor de bescherming van de zorg in Palestina. Er worden bloemen en kaarsjes neergelegd en namen van omgebrachte zorgverleners voorgelezen.

Tijdens de stille estafette vulden de pleinen van de UMC’s in Nederland zich met zorgverleners, die behoefte hadden om stil te staan bij het immense leed dat hun Palestijnse collega’s wordt aangedaan. Deze gevulde pleinen maken onmiskenbaar zichtbaar dat veel zorgverleners in Nederland de situatie in Gaza niet meer willen of kunnen accepteren.

Want sinds oktober 2023 zijn meer dan 1400 Palestijnse zorgverleners gedood. Ook worden er honderden zorgwerkers vastgehouden in Israëlische detentiekampen. (bron: Healthcare Workers Watch). ‘Door de Israëlische bombardementen en het grondoffensief, de blokkade van hulp- en voedselvoorziening en het ontmantelen van het medisch systeem, sterven nu elke dag grote aantallen mensen. Er vindt genocide plaats en de wereld staat erbij en kijkt ernaar.’ Zegt Lotta Plomp van Artsen voor Gaza.

Daarom nodigt Artsen voor Gaza zorgverleners in Nederland uit om de getoonde solidariteit om te zetten in actie. En een handreiking te doen naar hun Palestijnse collega’s, door zich af te vragen waarom Nederlandse academische ziekenhuizen en universiteiten blijven samenwerken met Israëlische instellingen die medeverantwoordelijk zijn voor het geweld in Gaza.

‘We vragen dat onze universiteiten en ziekenhuizen zich uitspreken en stoppen met deze samenwerkingen. Het is onacceptabel dat zij blijven deelnemen aan de vernietiging van zorg elders,’ aldus Frouke Kingma. ‘Stil zijn is goed, maar laat een moment van bezinning dan ook leiden tot de onvermijdelijke conclusie: niks doen is geen optie meer.’