De barmhartige primaat
Een beroemd voorbeeld van het bijzondere inlevingsvermogen van bonobo’s is het verhaal van De Waal over de bonobo vrouw Kuni. Kuni zag een vogeltje tegen het glas van haar verblijf in een dierentuin aanvliegen. Ze pakte het verdoofde diertje op en klom ermee naar de top van de hoogste boom. Daar vouwde ze voorzichtig de vleugeltjes van het beestje open, met in elke hand tussen haar vingertoppen een vleugeltje. Vervolgens liet ze de vogel los, maar helaas stortte het weer neer. Kuni klom uit de boom en bleef de wacht houden over het gewonde dier. Aan het eind van de dag was de vogel hersteld en vloog veilig weg.
Goed artikel, dank daarvoor!
Hallo Marlijn,
Ik ben het met je eens, wat Ingeborg Bosch beschrijft op de hierboven aangehaalde pagina is m.i. niet anders dan waar de psychoanalyse vanuit gaat.
Wat wellicht enigszins nieuw is, zijn de aspecten die zij er uitlicht, zoals valse hoop en valse macht.
De vraag: is het waar wat ik denk, zoals die gesteld wordt door Byron Katie en de Rationeel Emotive Therapie, is inderdaad sec lastig te beantwoorden omdat het de ontdekking, het inzicht bij de patient overslaat van het nut van de verkeerde gedachte: wat doet die gedachte vóór mij).
Wat leuk Diana,
Ik heb begin dit jaar een lezing verzorgt met als thema PRI en Boeddhisme waarbij de insteek te onderzoeken hoe PRI aansluit bij de dharma en hoe deze zienswijze en methode mogelijk ondersteuning kan bieden bij het aspect van integratie in een boeddhistisch kader.
Voor mij biedt PRI zeker handvaten bij het helpen (h)erkenen van illusies en illusie instandhoudend denken en gedrag.
M.b.t. of opmerkzaamheid alleen niet genoeg is: dat is denk ik de basis maar is er niks mis met het gebruik maken van moderne psychotherapeutische methodes die aansluiten bij het gedachtengoed van de dharma en kunnen deze je inzichten helpen verdiepen.
Ik heb zelf het gevoel bij Byron Katy dat je af te vragen of het wáár is wat je denkt heel behulpzaam is maar mogelijk niet perse voorkomt dat je uit verbinding gaan met dát wat er geraakt wordt. Waardoor diepere bewustwording en integratie niet tot stand komt.
Voor integratie is niet alleen het inzicht nodig van onbevredigdheid(vergankelijkheid en onsubstantialiteit) maar ook het toelaten van het gevoel (vedana) in al zijn diepte incl pijn voelen uit het verleden die geraakt wordt. Met het besef dat het oud is.
Ik denk dat PRI kan helpen oude patronenen/overtuigingen te doorbreken/bewust te worden waar je ook met boeddhistsiche beoefening in kunt blijven hangen.(met name ‘valse hoop’ en ‘ontkenning van behoefte’) Hoewel je zou kunnen stellen dat het dan geen zuivere boeddhistische/dharma-beoefening is.
Ik mis overigens ook dingen hoor bij PRI, maar dat is weer een ander verhaal…
Het zoveelste boek, weer iets”nieuws”.Mijns inziens bevat deze methode ingrediënten die al veel langer bestaan en zijn ze gewoon in een nieuw jasje gestoken.Of is dit een “oude”reactie van mij? Met alle respect voor de schrijfster. Opmerkzaamheid is toch voldoende?
PRI is een werkvorm. Niets meer en minder. Bij de een sluit dit goed aan en bij de ander dat. Klaarblijkelijk bij de schrijfster is dit het geval. Dat is mooi.
Een werkvorm ontstaan uit het gedachtengoed van Freud, doch ook zoals ik het ervaar vanuit de Boeddhistische Psychologie. Een synthese dus uit verschillende stromingen.
Zo te horen heeft de schrijfster van dit artikel zich goed verdiept in de PRI methode.Ik denk dat er pas dan echt iets over te zeggen is; wanneer we met een open blik iets onderzocht hebben. Ik merk dat in bovenstaande reacties misschien iets te snel conclusies getrokken worden vanuit een bestaande gedachte of overtuiging, maar zonder te toetsen of deze ook van toepassing is op het onderwerp PRI? PRI heeft mijn leven veranderd, en echt tools gegeven voor wat Eckart Tolle, Byron Katie, Marianne Williamson en nog zo velen anderen zo mooi omschrijven. Je ziet het als je het door hebt, maar je kunt het pas doorhebben nadat je het open onderzocht hebt;-) Met dank aan alle zienswijzen en reacties hierboven..