De zeer geavanceerde luchtbevochtiger werd dinsdagavond vroeg inderdaad gebracht door een fietskoerier. Ik ben altijd nerveus als er een pakje wordt bezorgd, ben bang dat ik te laat bij de intercom in het halletje ben om te vragen: werda? en dan op het knopje voor de deuropener te drukken om de deur van de centrale hal met camerabewaking te openen. Het punt is, de mailtjes van de pakketdienst laten altijd een ruime marge zien in de bezorgtijd. De luchtbevochtiger bijvoorbeeld zou bezorgd worden tussen 17.00 en 22.15 uur. Er was een tijd dat ik dan aan de lange tafel in de Kloosterbunker ging zitten, op een paar meter afstand van de intercom, zodat ik de bezorger niet miste. Mijn ervaring is dat bezorgers 12 seconden wachten – ze bezorgen er 20 per uur, en dan het pakje bij de buren afgeven en dat moeten jullie ruim zien: de buren kunnen honderden meters verderop in het gebouw wonen. Soms wordt niet duidelijk aangegeven op welk nummer het pakje is bezorgd. Vorige maand nog belde een verwarde man aan, ik stond in de keuken en kon me niet meer niet-thuis houden, die vroeg of er mogelijk een pakje voor hem bij mij was bezorgd. Hij ging alle 200 deuren af in het Kloostergebouw. Ik moest hem teleurstellen.
Op een dag, een maand geleden was ik gewoon thuis en zou een pakje bij mij worden bezorgd en er werd maar niet aangebeld. Ik werd er bloednerveus van. Tot ik een mailtje kreeg dat ik niet thuis was en het pakket was afgegeven bij een vrouw drie etages hoger. Werkte de deurbel bij de centrale hal niet? Na de bestelling van de luchtbevochtiger begon het te malen in mijn hoofd: je bent niet thuis, je bent niet thuis, de deurbel werkt niet. Maandagmorgen belde ik de huismeester en vroeg of hij even op de belknop buiten wilde drukken. Ik zou dan vanaf de galerij hem laten weten of de bel rinkelde. Dat was inderdaad het geval. Ik riep: Het is okay hoor, een beetje luid, waarop mijn buurvrouw bij wie ik vier weken geleden na te zijn uitgegleden in het duister een half uur voor de deur lag op een spekgladde galerij mij verwonderd aankeek. Ze dacht dat ik opnieuw was gevallen waarschijnlijk en ik knikte haar bemoedigend toe.
De fietskoerier droeg een rubberhelm en had een klein pakje in de hand, de bevochtiger. Hallo, zei ik, hallo zei hij. Moet ik nog tekenen voor ontvangst, vroeg ik. Nee, zei hij. Hij beende weg. Ik hoefde gelukkig niet te vragen hoeveel hij verdiende, of hij een prettig beroep had en hoeveel pakjes hij dagelijks bezorgde. De man was een zwijgzaam type, net als ik. Opgelucht sloot ik de deur.
Is de droogte nu verdwenen in de Kloosterbunker? Nee, de luchtbevochtiger conflicteert met de verwijderaar van het fijnstof en virussen, een paal in het Klooster. Wat de bevochtiger uitstoot zuigt de paal op. De zuiveraar kon het niet aan, rode lampen gingen branden, het apparaat sloeg op tilt. Het is net als in een huwelijk: partners kunnen van goede wil zijn, het beste met elkaar voorhebben en toch gaat het fout. Dezelfde fabrikant van beide apparaten zoekt nu een oplossing. De luchtvochtigheid hier is gedaald tot 20 %. Kan een gemummificeerd mens schrijven?
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
