De weetniet staat niet op zijn strepen en weet van wijken wanneer dat opportuun is.
De weetnietes daarentegen maakt van niet-weten een standpunt, een motto, een principe, een dogma, een filosofie, een religie – een erezaak.
Bij hem is niet-weten geen praktijk van alledag maar een identiteit voor altijd. Geen vorm van ontspanning maar een vorm van inspanning.
De weetnietes wéét dat hij niets weet en niets kan weten en dat niemand iets weet of kan weten, en dat noemt hij dan niet-weten.
De weetnietes lijdt aan weetnietis, een bijzonder geval van eenpuntige gelijkhebberitis waarvoor bij mijn weten nog geen behandeling bestaat.
Zoals zijn tegenvoeter, de weetwelles, lijdt aan weetwellis, ook al onbehandelbaar.
Hoe je met ze om moet gaan?
Ik zou het echt niet weten.
