Eindelijk naar Santiago de Compostella

Sinds ik inmiddels meer dan vijftig jaar geleden in de eerste klas van de HBS een geschiedenisleraar hoorde vertellen over pelgrimeren naar Santiago de Compostella, heb ik die tocht zelf een keer willen maken. Voor het avontuur. Ergens over dromen is echter volstrekt iets anders dan dromen waarmaken. Het is er dan ook nooit van gekomen. Tot ik ongeveer een week geleden bedacht: wanneer niet nu, wanneer dan wél?

De kogel is door de kerk: zodra de zomertijd in 2016 ingaat, ga ik pelgrimeren naar Santiago de Compostella. Ik heb nog geen idee wat er allemaal bij komt kijken, maar om er zeker van te zijn dat ik het ook daadwerkelijk ga doen, toeter ik het overal rond, zodat niet-gaan een zekere afgang oplevert. Ben ik daar gevoelig voor? Ehhh… ik denk het, maar zeker weten doe ik het niet. De tijd zal het leren.

De eerste vragen die de afgelopen dagen bij mij opkwamen waren: waarom wil ik dit eigenlijk; wat zijn mijn motieven? Heb ik religieuze of spirituele beweegredenen of is het mij nog steeds om het avontuur te doen, zoals toen ik er als tiener over droomde? Om met het laatste te beginnen: ik zie het inderdaad als een avontuur, maar dat alleen is onvoldoende prikkel. En ja, ik heb religieuze én spirituele motieven. Ik geef onmiddellijk toe dat ik geen enkele boodschap heb aan de katholieke mythe dat de apostel Jacobus de Oudere in Santiago ligt begraven. Dat beschouw ik als folklore, en het circus daaromheen is in mijn ogen vooral goed voor de toeristenindustrie. Voor mij betekent religie (re-ligiare): opnieuw verbinden, streven naar éénwording, verééniging – en ik schrijf dat opzettelijk met dubbel ee. Bewust loslaten en van mij af laten vallen van alles wat ik in de loop van zevenenzestig jaar aan mentale ballast heb verzameld, is een spiritueel motief. Door te pelgrimeren naar Santiago laat ik mijn oude leven achter mij. Het gaan van de weg is belangrijker dan het aankomen in een toeristenstadje ergens in Spanje. Het gaat om één worden met de weg; om mijzelf veréénigen met de natuur om mij heen; met de mensen die ik mogelijk zal ontmoeten; met de tijd die langzaam verstrijkt; met de nachten in de middle of nowhere wanneer ik buiten dorpjes en campings zomaar ergens ga bivakkeren. Zijn dat religieuze en spirituele motieven of niet? Ze sluiten naar mijn mening in ieder geval goed aan bij mijn zelfgekozen naam: Dharmapelgrim Yogi.

Na deze eerste vragen rezen er meer, zoals: Hoe? Wanneer? Hoe snel? Met wie?

De overweging om te voet te gaan, heb ik vrijwel direct verworpen. Doordat ik al jaren jicht hebt, is het te voet afleggen van grote afstanden niet bepaald een goed idee, en zeker niet met bepakking. Dat wordt dus fietsen. Een gemiddelde van zestig kilometer per dag moet te doen zijn en geeft voldoende ruimte voor bezinning onderweg. Juist omwille van die bezinning ga ik alleen. De kans dat ik als eenzame fietser mezelf dan onderweg ergens tegenkom is dan het grootst. Ik zie er naar uit, en hoop de moed te hebben mijzelf vervolgens achter me te laten… en alle keren daarna wanneer het wellicht opnieuw gebeurt.

En tenslotte: wat nu? Nu komt het aan op voorbereiden. Waarmee zal ik beginnen? Ik ben al begonnen, door het overal rond te gaan toeteren. En ik heb pagina’s op mijn website dharmapelgrim.nl aangemaakt, een paklijst samengesteld en dit artikel in mijn blog geschreven. Verder zal ik moeten oefenen, en spullen verzamelen. Ik heb nog vrijwel niets van wat er op de paklijst staat… Mijn oude krakkemikkige rijwiel tel ik voorzichtigheidshalve maar niet mee… Ook heb ik ideeën over sponsoring. Maar hoe pak je zoiets aan? Kortom, nu ik A heb gezegd, zal ik behalve B ook de rest van het alfabet moeten zeggen. Dit wordt dus vervolgd.