Er was eens een meisje dat helemaal niet kon mediteren. Iedereen in de hele wereld wel, en ze deden niet anders, dag na dag, jaar in jaar uit. Ze zaten daar maar en ze zaten daar maar van hun eerste zucht tot hun laatste haar.
Het meisje intussen, ze danste en sprong en ze lachte en zong tot de laatste gong, zo blij als een kind dat niet mediteren kon.
Deze tekst maakt deel uit van de serie Niet om door te komen, de Poortloze Poort. Woord: Hans van Dam. Beeld: Lucienne van Dam. Alle teksten van deze serie. De Poortloze Poort op NietWeten.nl. Alle publicaties van Hans van Dam in het Boeddhistisch Dagblad.
