Het verlies van een broertje of zusje heeft een ongelooflijke impact op het leven van kinderen en jongeren. Niet alleen hebben ze te maken met hun eigen verdriet, ze zien ook de pijn van hun ouders.
Om hun ouders niet verdrietig te maken, laten ze vaak hun eigen verdriet niet zien. Ze willen het niet nóg erger maken dan het is, maar ook hún verdriet mag er zijn.
Dit is het eerste Nederlandse boek waarin jongeren vertellen over hun overleden broertje en zusje. Over die lege plek aan tafel en over het gezin dat nooit meer hetzelfde werd.
Waar de jonge auteurs van dit boek vrijwel allemaal achter zijn gekomen is dat praten helend werkt. Het houdt de herinnering levend. Nu is die herinnering vereeuwigd op papier zodat de band met al hun lieve broertjes en zusjes nooit voorbij zal zijn.
Lieve Jitze,
‘Ik hoop dat je het leuk hebt daarboven,
dat je grapjes uithaalt.
Dat je het gezellig hebt.
Ik zal je nooit vergeten,
je blijft altijd in mijn hart’
Doutzen (14 jaar)
Mama, houd je eigenlijk net zoveel van ons als van Florian?’
Evenveel lieverd, waarom vraag je dat?
‘Omdat je altijd aan Florian denkt en hier alleen maar foto’s van hem hangen.
Je schrijft wel over hem, maar knutselt nooit meer met ons.
Soms lijk je er wel niet te zijn’
Dit gesprek vond een half jaar na het overlijden van Florian plaats.
En gelijk werd ik met beide benen op de grond gezet.
Wat schrok ik hiervan!
Mijn andere kinderen zijn er ook nog en hebben mij meer nodig dan ooit!
Stichting Nooit Voorbij is een initiatief van Mirjam Louwen-van Bekkum. Zij verloor in 2018 haar zoontje Florian. Nu helpt ze andere ouders die hun kind zijn verloren. Onder meer door lotgenotencontact met ouders, broertjes en zusjes, creatieve uitingen en het schrijven van verhalen als blijvende herinnering aan de overleden kinderen. “Je kind verliezen is je ergste nachtmerrie”, zegt ze. “Een boek schrijven over Florian heeft mij veel steun gegeven. Een overleden kind blijft altijd bij je, gaat nooit voorbij.”
