Nergens ga je zo prettig dood als in Nederland. Behalve als je dement bent. Want ook al mag het van de wet, geen arts helpt je bij het sterven als je niet meer begrijpt wat er gebeurt. Waarom is euthanasie bij dementie zo moeilijk? En hoe kan het wél?

In dit openhartige boek laat Henk Blanken zien hoe belangrijk het is om op tijd te beginnen over het einde. Met je naasten en met je arts. Zodat je niet te vroeg dood gaat, maar ook niet te laat.

Henk Blanken kreeg in 2011 de diagnose Parkinson. Dat loopt dan lullig af, dacht hij toen hij ook nog las dat parkinsonpatiënten een grotere kans op dementie hebben. Wanneer ben je “klaar’ met leven? ‘Mocht hij zwaar dement worden, dan moet zijn vrouw hem ongestraft dood kunnen maken, zegt schrijver Henk Blanken. Ouderenarts Bert Keizer vindt het een onzalig plan, stelt hij  in NRC.

Schrijver en journalist Henk Blanken heeft Parkinson en daardoor 50% kans om dementie te krijgen. In zijn nieuwe boek Beginnen over het einde vindt hij een uitweg: patiënt, arts én naaste moeten het samen doen als hij zelf wilsonbekwaam wordt.

Henk Blanken pleit in zijn boek voor uitbreiding van de euthanasiewet. Op basis van een kraakheldere wilsverklaring zou een naaste uit naam van een patiënt het moment moeten kunnen kiezen voor euthanasie. Met zijn manifest Mijn Dood is Niet van Mij roept hij de regering op deze mogelijkheid te onderzoeken.

Henk Blanken (1959), bekroond met Het Gouden Pennetje en de Tegel, schreef voor Het Vrije Volk, de Volkskrant en Dagblad van het Noorden. Voor Carels hoofd, over een parkinsonpatiënt die een hersenoperatie ondergaat terwijl hij bij kennis blijft, werd hij ook Europees gelauwerd. Bij Atlas Contact publiceerde hij drie boeken over journalistiek. In Handboek verhalende journalistiek(2014) pleit hij met coauteur Wim de Jong voor de kunst van het vertellen en reportages die dwingend zijn als fictie, maar wel waargebeurd. In oktober 2015 verscheen Pistoolvinger. Parkinson en de schoonheid van het verval.