Poortje

Sesshin. Avond dag 1. Zendo. Schemerdonker. Zitten. Pijn. Gloeiend, snerpend. Nog vier dagen. Gaat me niet lukken. En dan? Niet vooruit denken. Per minuut. Angst. Nooit meer dansen, spontaan een lange wandeling, geen sesshins meer. Verlies. Pijn. Gloeiend, snerpend. Dit moet ophouden. Liggen? Dan wint de pijn. De pijn moet weg. De pijn moet weg.

Sesshin. Avond dag 2. Zendo. Schemerdonker. Liggen. Zachte handen op de gekwetste plek. Tranen, tranen, tranen. Oud zeer. Nieuw zeer.

Sesshin. Avond dag 3. Verdomme. De pijn belemmert het zitten.
Er gaat een lichtje aan. De pijn belemmert het zitten niet.
De pijn is een poort. De pijn is een poort.

Sesshin. Ochtend dag 4. Zendo. Schemerdonker. Nieuwe dag. Nieuwe dag! Sangha naast en tegenover me. Zitten. Voelen. Zorgvuldig, aandachtig. Houding opbouwen. Millimeterwerk. Adem langs mijn stuitje strelend langs mijn ruggengraat omhoog, aan de voorkant naar beneden. Een ademkussentje om mijn wervels. Zacht blauwgroen licht schemert. De gong. Nu al. Kinhin. Blote voetjes op het tapijt. Een vlek. Sangha voor en achter me. Zes witte eendjes slapen naast de vijver. Het gloeit onderin mijn rug. De velden wit berijpt. Kou door open tuindeur langs blote voetjes op het tapijt. Tinteling trekt door mijn linkerbeen. Adem. Voetjes op het tapijt. Nog een vlek. Sangha voor en achter me. Gemeen pijnbolletje in rechterbil. Adem. Boomstammen half om half, nat en donker, droog en licht. Zitten. Millimeterwerk. Handen vormen een ovaaltje. Voelen zwaar. Zware mudra. Haarlok kriebelt langs mijn wang. Adem langs mijn wervels. Sangha naast en tegenover. Ochtendlicht. Nieuwe dag. Adem. De gong. Nu al.

Oftewel: Jarenlang zocht ik verlichting van de pijn. Nu brengt de pijn mij verlichting.

‘Denk er over na. Hoe wil je in de wereld staan?’, vraagt Nico de laatste avond.
Zo. Precies zo. Met tienduizend dingen. Alles inbegrepen.

Met dank aan Nico Sensei en Joke Sensei.