Toen ik in 2015 mijn taken overdroeg en me terugtrok als leider van Suiren-Ji, is de tempel naar Bemmel verhuisd. Het nieuwe onderkomen werd gevestigd in de stallen van het ‘Huis Doornik’. De verbouwing en inrichting heeft behoorlijk wat tijd in beslag genomen. Omdat de aannemer niet echt bekend was met de inrichting van een tempel werd mij gevraagd om de adviseur van de aannemer te worden. Maar ja, een aannemersbedrijf uit het Gelderse achterland uitleggen hoe je een altaar bouwt is een hele klus.
Laat ik eerst uitleggen hoe we op een Gelders landgoed terecht zijn gekomen.
Na mijn terugkomst in 1992 uit Japan werd mij door een paar vrienden gevraagd of ik zen-onderricht wilde geven. Als snel was mijn bovenhuisje te klein. Ik kon een groter pand huren en toen ik dit voorlegde aan de toenmalige sangha werd besloten om elk maandelijks 20 gulden per maand aan de tempel te geven. Met deze inkomsten konden we het nieuwe onderkomen huren. In 1994 vroeg ik de eigenaar of hij bereid was het pand te verkopen en tot mijn verbijstering zei hij spontaan ja en noemde een bedrag waarvan je gek zou zijn om daar niet op in te gaan. Om kort te gaan, na 9 maanden vond ik een bank die onder bepaalde voorwaarden er wel brood in zag om een hypotheek te verstrekken. Uiteindelijk is het pand in de Euro-tijd weer verkocht en van de winst kon de tempel zich in Bemmel vestigen.
Maar ik had mij teruggetrokken en een tempel is gewoon een bedrijf met boekhouding, belasting, vergunningen, enz. Het bouwen en runnen van een tempel had bij mij z’n sporen wel achter gelaten. Een tijdje terug zei een van onze sanghaleden: ‘Je lijkt wel een bouw-pastor’. Weer stond ik min of meer midden in de bouw van een tempel. Nu gelukkig met hulp van een bouwbedrijf en ondersteuning van het tempelbestuur. Toen het binnen in het gebouw klaar was lag er nog een tuin te wachten. Tuinen zijn belangrijk voor tempels. Na de poort van een tempel kom je altijd in de tuin, de tuin is het visitekaartje van een tempel. Ook de tempelbel en begraafplaats behoren daar bij.
Kun je het je voorstellen 4 keer per dag de tempelbel van een zentempel luiden in het Gelderse achterland waar de bijbelbelt zich doorheen slingert. Als het aan mij lag zou er nu een platform met een klokkenstoel staan met een boomstam die tegen de bel gestoten word. Maar boeddhistische beelden, daar kunnen ze toch geen bezwaar tegen maken? Om kort te gaan we hebben een prachtig Kannon beeld (Avalokitesvara) bij de vijver staan en in 2017 plaatsten we 6 Jizo beeldjes op een waterbak. De enige dissonant is het gebouw – dat is een oer Hollandse koeienstal en de rest is Japanse tempel.
En hier komt mijn ongeduld om de hoek kijken, wat hebben toevallige passanten die in zen geïnteresseerd zijn met Jizo, een tempelpoort een grindtuin en een kannonbeeld. Ze vinden het allemaal mooi maar bijna niemand geeft de Jizo beelden water of steekt een wierookstokje aan. Door de onbekendheid dat de geur van wierook en Jizo water geven een brug is tussen de onzienlijke- en onze wereld blijft dit in ongebruik. Wel maken veel mensen gebruik van ons prieeltje bij de vijver. Maar ondanks de uitleg op het prikbord blijft Jizo dorstig.
Dus je gaat dingen bedenken die meer uitnodigen tot participatie en je maakt een Omikuji kast,… en dat werkt. Een Omikuji-kast is een kast met veel laadjes en met een houten bus gevuld met eetstokjes. In de bovenkant van de bus is een klein gaatje en door te schudden komt er een eetstokje uit de bus. Daarop staat een nummer wat correspondeert met een nummer op een van de laadjes. In elk laadje ligt een voorspelling die een geschiedenis van bijna 1000 jaar heeft en begonnen zou zijn in oude tijden toen mensen veel rondtrokken om een goddelijke mening te horen. Het is zo iets als je horoscoop in de krant lezen, het zegt niks en toch doet half Nederland het. 
Wat een Omikuji voor heeft op een horoscoop is dat de lezer iets van het boeddhisme mee krijgt. Onze tuin is het voorportaal van de tempel en om er een bezoekje te brengen hoef je geen boeddhist te zijn maar als je iets mee krijgt van lotsverbondenheid met alles en iedereen door de sfeer in onze tuin is dat meegenomen.
Ik ben ongeduldig en zou graag veel meer lotgenoten zien in onze pleisterplaats. Waardoor ik ontdekte dat ik ongeduldig was, de foto zag in een artikel dat ik in 2017 voor het Boeddhistisch Dagblad schreef over de installatie van de Jizo-beeldjes. Ze staan er net, nog geen drie jaar en kijk eens. Bij deze mijn verontschuldiging voor mijn gehaaste gedrag, ik verwacht te veel van jullie. sorry.
