• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Twaalfde jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • Andre Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Ramo de Boer
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten – alle links
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
    • Redactiestatuut van het Boeddhistisch Dagblad
    • Redactieformule van het Boeddhistisch Dagblad
  • Privacy

Home » Boeddhisme » Teisho » Blijf bij mij

Blijf bij mij

26 maart 2018 door gastauteur

Een tijdje geleden gingen we met Zengroep Antwerpen naar het toneelstuk Para van David Van Reybrouck kijken.

In 2014 ontmoette ik David in Hof Zevenbergen, Ranst. Ik zou voor hem getuigen over mijn ervaringen als para in Somalië ‘93. Daarna volgden nog meer getuigenissen van collega’s uit die tijd.

Op weg naar de plaats van afspraak, gewapend met een schoendoos vol spannende herinneringen, wierp een grote angst plots haar schaduw over mijn verlangen dit te delen. De angst verhalen te zullen vertellen van dingen die eigenlijk niet hadden mogen bestaan. De herinnering dat deze schoendoos ook een keerzijde heeft.

De vraag “Wat ga ik vertellen, en wat niet?” zou mij de hele rit erheen in de ogen blijven kijken.

Blijf bij mij

Mijn vrouw gaf mij jaren geleden een boek. “Ik denk dat dit iets voor jou is”, zei ze. Ik dacht toen van niet. Op de cover een oosters beeld met bootjes en grijpende golven. En dan die titel: Mindfulness, leven in de maalstroom. Leven in de wàt?

Tot ik die eerste woorden las. Ergens bleef iets haken. Regel na regel was er iets wat minder moest. Elke bladzijde van het boek zit intussen los, alsof ik er de woorden heb uit losgelezen.

Ik weet nog precies waar we stonden, toen we hoorden dat de muziekjuf van mijn oudste dochter ziek was. Dat het goed zou komen stond voor ons als een rots boven water. Enkele maanden later zou de werkelijkheid haar meedogenloze ongelijk aan ons opleggen.

Week na week was ik voorbij het huis van de muziekjuf gefietst, worstelend met het idee om het boek, wat voor mij zo goed voelde, ook met hen te delen. “Je lijkt wel zo’n meneer pastoor”, sliste de waarheid dan. En ik deed niets.

Maar door het lezen van het boek was er iets aan mij teruggegeven, een vriendschap.

“Op een dag gebeurde iets bijzonders”, zei haar echtgenoot bij het afscheid, “er zat een boek in de brievenbus”. En of ik nog een bericht gekregen had, vroeg hij mij. Want zijn echtgenote wilde mij nog danken voor dat boek, gaf hij mij met warme ogen terug.

De vriendschap die ik voelde bij het telkens opnieuw lezen van de teksten, had mijn waarheden poreus gemaakt en mij gesterkt in het vertrouwen dat het delen van iets wat voor mij goed voelde, juist was. Alles wat als waarheid in mij had bestaan, werd vanaf dat moment breekbaar.

Blijf bij mij, want ik ben bang

Ranst 2014 – Ik wacht op David Van Reybrouck. Ik zal getuigen. Maar waarover zal ik wél getuigen, waarover niet?

Dit is wat ik zou doen als iemand mij vroeger vroeg om nog eens een verhaal te vertellen uit die tijd: mensen kijken mij aan, glas in de hand, ik vertel en vertel, en ik voel hoe ik wegzak in een ruimte waarin ik steeds minder besta. Verhaal na verhaal gooi ik touwen uit, maar niemand die ze ziet, niemand die ze grijpt. De oorverdovende stilte die uitgaat van vrienden om je heen die je hebt overdonderd met altijd maar straffere anekdotes, laat je alleen achter, verdwaald. Niemand die nog iets vraagt. De avond is voorbij. Ik drink.

Maar deze afspraak om te vertellen was anders.

Wat ik ervaren had toen ik dat boek in de brievenbus stak, ging over het terugkrijgen van iets goeds wat ik bij mezelf verloren was. Daarom zocht ik een plek om doorheen de drukte van alledag te kunnen blijven zoeken naar datgene wat zo goed voelde. Ik vond een groep mensen die iedere woensdag samenzitten in een turnzaal. Een groep mensen die week na week samenkomen en voor elkaar de stilte bewaren, als iets kostbaars. Alleen, op mezelf zou ik het ook heel stil kunnen maken, maar niet als iets kostbaars.

Uit mijn lagere schooltijd houd ik één klasfoto over. Genomen op exact diezelfde plek in die turnzaal, 1978.

Blijf bij mij, want er is zoveel verloren

“Het leger, daar koos jij toch zelf voor?”

“Je wist het toch?”

“Verlies jij je niet teveel in je verhaal?”

Niet eens echt als vraag gesteld.

Je knipt de draden door van datgene wat je niet meer wil verdragen. Zo groeide ik als tiener op in een wereld met steeds minder verbinding. Er was in die tijd niet één incident, er was niet iemand met hét gelijk of ongelijk, er viel niks op te lossen. Op een bepaald moment was het op en knipte ik de laatste draad door van datgene wat mij bij mijn oude thuis hield. Ik was twintig en vertrok naar nergens.

En iedereen ging verder. Ik deed mijn best, wilde iemand zijn, gezien worden. Dus als ik als prille twintiger koos, waar koos ik dan voor? Naar het leger gaan was misschien een wat onhandige poging op zoek naar connectie, een diep verlangen minder onzichtbaar te zijn.

En zo was het ook. In dat mooie uniform werd ik opnieuw gezien. Er was regelmaat. Ik werd ingelijfd in een zeer oude traditie als een plankje glanzend parket. Ik werd erkend als diegene die bereid was zichzelf op te offeren waar andere zouden terugdeinzen. Het was intens en ook mooi.

Soldaten vertrekken als eenheid. Maar je komt alleen terug. Je komt altijd alleen terug, naar jouw straat, met de huizen en de mensen die er wonen. Mensen die je er graag bij hebben, maar die je niet meer kan toelaten. Want je bent de eenheid geworden.

En zo nam het gewone leven na mijn legerdienst haar draden terug op. Knoopte nieuwe verbindingen. Ik had voor mezelf bedacht dat zolang ik nummer één was, ik zichtbaar zou blijven. Een zekerheid die mij telkens opnieuw deed weglopen van de angst op een dag diegene te zullen vinden die ik eigenlijk altijd al was. Een nummer één die mij achterliet in de eenzaamheid er nooit écht te zullen zijn.

Blijf bij mij, waak hier met mij

Zo kwam ik binnen in die turnzaal. Vooraan onder de basketbalring een klein vierkant waarrond mensen in stilte zaten. Hier viel niks te bereiken. Week na week voelde ik iets groeien, iets wat mij in kleine woorden toefluisterde goed te zijn voor wie ik was. Hoe meer ik mijn hart zou openstellen, hoe stiller ik mocht zijn.

Ranst 2014 – Ik zou nu getuigen vanuit een ander perspectief. Want diegene waarover ik zou getuigen was diegene geworden die hij eigenlijk altijd al was. Ik had een weg terug gevonden en kon mezelf zien als ‘goed’. Er was nu iets wat mocht zijn en iets wat minder moest.

Na al die jaren vond ik eindelijk de moed om de wapens neer te leggen. Het gevecht in mezelf te stoppen door de keerzijde van mijn schoendoos ook te zien als iets van mezelf.

“You don’t have to be number one”, zei iemand met een groot hart.

Na het zien van het toneelstuk staan we in de foyer van het CC in Mechelen. Toevallig ontmoet ik daar oud-collega’s. Het is altijd een warm weerzien. Eén van hen neemt het woord en getuigt voor de hele groep. Dat hij pas vorig jaar, na het zien van het toneelstuk, voor het eerst zonder schaamte kon uitreiken, hulp zoeken.

En dat is wat de makers van het toneelstuk aan mensen geven: een mogelijkheid om uit te reiken. Midden in jaren van doodzwijgen gooien zij een parel, waaruit ringen ontstaan die altijd verder uitdijen. Hoe zij stilstaand water weer leven geven.

Blijf bij mij, waak hier met mij, open je hart

Wilrijk 1978. Ik loop naar school, boekentas half over mijn schouder. Ik tel de donker straatstenen als knopen van aan elkaar geweven stoepranden. In de oksel van een boomwortel kijken twee fijne oogjes mij beurtelings aan. Ik voel de warmte van deze aangereden duif door mijn handen stromen wanneer ik haar bij mij neem.

De hele speelplaats staat erbij als enkele weken later een dierenarts mijn duif terugbrengt. Ik wil haar bij mij houden, maar ze ontsnapt. Ze kijkt mij vanop de dakrand aan, zoals duiven kijken. Ik kan er niet meer bij.

Wilrijk 2013. Die turnzaal – ik zit in stilte, er zit een duif op de dakrand, ze kijkt mij aan en ik voel haar woorden: Jij gaf mij het vermogen terug om te kunnen vliegen, ik geef jou -op deze plek- het vermogen om terug te voelen.

Delen is rijkdom:

  • Twitter
  • LinkedIn
  • E-mail

Categorie: Teisho Tags: angst, blijf bij mij, boek, drukte van alledag, open je hart, para, Para van David Van Reybrouck, Reginald Verhofstede, soldaten, Somalië 1993, vriendschap

Lees ook:

  1. Recensie ‘Open je hart’
  2. Boeken – ik verzamel moed
  3. Seks, vlees en bijgeloof – een lezing

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Primaire Sidebar

Door:

gastauteur

diverse schrijvers 
Alle artikelen »

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

23 mrt
Zen Meditatie Introductie
23 mrt 23
06 jun
Zen meditatie en sumi-e
6 jun 23
11 jun
Boeddhisme en Meditatie
11 jun 23
11 jun
Ontspanningsmeditatie Rotterdam (vipassana)
11 jun 23
11 jun
Rotterdam - geleide meditatie (vipassana meditatie)
11 jun 23
  • bekijk de agenda
  • De werkplaats

    De werkplaats.

    Boeddhistische kunstenaars

    Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
    lees meer »

    Pakhuis van Verlangen

    In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

    A-sociale media

    Erik Hoogcarspel - 31 mei 2023

    Als boeddhist kun je Internet misschien als oefening gebruiken. Het is in feite een karikatuur van saṃsāra. De begeerte, de afgunst, de woede, de illusie en de leegte zijn er nog gemakkelijker te begrijpen. Als je het scherm van je mobieltje kunt leren zien als een soort ingewikkelde lamp waar niets gebeurt, kun je misschien ook begrijpen dat de werkelijkheid waarin je leeft een soort openheid is waar echt niets gebeurt.

    De afsluiting van de A12 en het boeddhisme

    Joop Ha Hoek - 30 mei 2023

    Mag je de snelweg A12 een paar uur afsluiten om de mensheid te behoeden voor de ondergang? Is het erg om als automobilist even stilte staan of op die dag de weg te vermijden. Was de Boeddha ook een dwarsligger? Zanger/componist Hans de Booij  schuwde als boeddhist het eenvoudige handwerk niet.

    Hein Thijssen – ‘God was gewoon een implantaat’

    Joop Ha Hoek - 29 mei 2023

    ‘Wanneer precies weet ik niet meer, maar op een bepaald punt in mijn leven brak mijn kritische geest open. Ik kan me ook niet meer herinneren hoe en op grond waarvan, maar er brak een periode aan waarbij ik me serieus begon af te vragen: hoe kom ik aan het begrip god’? God zat in mijn hoofd als een vage, vormloze massa. Ik moest toen heel nuchter vaststellen dat het begrip ´god´ geen weten was, geen ervaring, maar mij door mensen in  mijn omgeving was aangepraat, in mijn geest was geplant. God was gewoon een implantaat.´

    Waarover praten we als we het over identiteit hebben?

    Kees Moerbeek - 28 mei 2023

    Zolang de identiteitsstrijd werd gevoerd uit naam van gemarginaliseerde of als minderwaardig beschouwde minderheidsgroepen, stond deze op het programma van links. Zodra de referentiegroep echter een meerderheid werd, of een groep die zichzelf superieur opstelde naar andere groepen, werd het bestempeld als een rechts of extreemrechts geluid.

    Daoïsme, de mystieke traditie, een bloemlezing

    Erik Hoogcarspel - 27 mei 2023

    Jan de Meyer (1961) is sinoloog en vertaler. Hij doet al 40 jaar onderzoek naar het daoïsme en hij heeft een nieuwe bloemlezing geschreven van de belangrijkste teksten van het daoïsme. De meeste lezers zijn al bekend met twee beroemde teksten uit deze Chinese traditie: de Laozi en de Zuangzi. Beide teksten zijn al verschillende malen in het Nederlands vertaald, onder andere door de bekende sinoloog Kristoffer Schipperṣ.

    Meer onder 'pakhuis van verlangen'

    Footer

    Boeddhistisch Dagblad

    over ons

    Recente berichten

    • Non-dualisme is alles op één kaart zetten
    • Het jaar 2023 – dag 140 – taalzorger
    • Het teken van een groot man
    • VrijdagZindag – Mijn complottheorie
    • Prinsjesrede – wie wint de prijs voor de beste speech

    Reageren

    We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

    Over het BD

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
    Lees ons colofon.

    Zie ook

    • Contact
    • Over ons
    • Columns
    • Reageren op de krantensite

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.

     

    Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken.  Via de instellingen kun je bepalen wat je wel of niet toestaat: bekijk je instellingen.

     

    Privacy en cookies

    Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken en als je reageert: je naam en mailadres.

    Zo houden we bij hoe de site gebruikt wordt en hoe vaak.

    Hier kun je instellen welke cookies je wel of niet toestaat.

    Noodzakelijke cookies

    Met deze cookies slaan we je voorkeuren in het gebruik van deze website op.

    If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.

    Privacy

    Bekijk wat we wel of niet doen met je gegevens