Er zijn veel mensen over heel de wereld die vele buigingen maken en denken dat dat de manier is om respect te tonen aan de Boeddha of aan een arahat-discipel. Anderen gaan op de grond liggen, staan weer op en gaan weer op de grond liggen. Dit vele malen achter elkaar. Dit staat volledig los van respect. Het is daarentegen helemaal doorweven met ideeën en onwetendheid omtrent de ware Dhamma.
Degene die de ware Dhamma beoefent, dat is degene die echt respect toont. Want de Boeddha was niet uit op persoonsverheerlijking. Zijn enige wens was dat wij de Dhamma beoefenen. De ware Dhamma welteverstaan. Boeddhisme is niet ritualistisch, maar realistisch. Dhamma is geen ritueel.
Op de pagina Regels, rituelen en kennis leg ik uit waarom een ritualistisch gedoe geen zode aan de dijk zet en waarom dat zo is. Aan het einde van de pagina zijn er verwijzingen naar waar de Boeddha de ware respectbetuiging verklaard.
De pagina Regels, rituelen en kennis heb ik gemaakt om de derde band toe te lichten (silabbata paramasa). Het is één van de De tien banden die wezens aan het lijden binden. (De pagina heb ik daar gekoppeld.) Het gaat dus precies tegen de ware Dhamma in en is dan ook één van de oorzaken waarom de Dhamma uit de wereld verdwijnt… De pagina De tien banden vormt op zijn beurt een onderdeel van de groep pagina De spiegel van de Dhamma.
Tekst Peter van Loosbroek — Ananda, auteur van sleuteltotinzicht.nl
Siebe zegt
Het is heel normaal dat het hart er niet helemaal bij is. Dat verdient geen veroordeling. Daarvoor beoefenen we ook de Dhamma. Om het hart te bevrijden en er voor te zorgen dat ipv onze bagage, aanleg, neigingen, gewoonten er bij is, het hart er bij is. Het onbegrensde hart.
Het is ook wel normaal dat het hart ook niet altijd helemaal zit achter de beoefening. Ook dat mag groeien. Dit hoeft toch niet te betekenen dat neerbuigingen dan alleen maar ritualistisch zijn, persoonsverheerlijking en een verkeerd idee van respect?