Ook invalide mensen kunnen mediteren. Toen ik veertien jaar geleden in een rolstoel belandde, probeerde ik de eerste jaren wel eens volgens de zenmethode te mediteren die ik toen al lang kende. Maar met geamputeerde benen vijfentwintig minuten in een rolstoel mediteren met een rechte rug en gevouwen handen leidde tot serieuze rugklachten.
Een paar geleden ging ik het anders doen. Het komt nog wel eens voor dat ik een half uur mediteer, maar zonder veel eisen te stellen aan de houding van mijn lichaam.
Twee dingen doe ik nog wel volgens de regels van soto-zen. Me bijvoorbeeld concentreren op één punt met halfopen ogen en de lage buikademhaling volhouden.
Wie zijn hand op zijn navel legt en die langzaam voelt meebewegen tijdens het rustig ademen door de neus, zit goed. Het helpt ook om de tong ontspannen tegen het bovengebit te leggen. Deze methode pas ik liggend op bed toe, zittend in mijn rolstoel en zelfs in een auto.
Ik doe het meerdere keren per dag, zonder eisen te stellen aan duur of plek van de meditatie. Soms voor een boeddhabeeld, soms is het een kaars en in mijn gang staat een beeld van de boeddhistische heilige Kwan Jin (meerdere spellingen), die wel eens het object is van een meditatie.
Het is minder moeilijk dan de gestreste, zieke of verslaafde mens denkt. Begin met vijf minuten per dag. Als u vier weken later vijftien minuten volgens de lage buikademhaling mediteert, met halfopen ogen, heeft u al heel wat bereikt.
Geef een reactie