De gaten vallen soms in de dagen. Zeker met dit hete weer. Dan is het vooral sluimeren. Aanwezig zijn en dan weer weg. Gedurende de hele dag. Dit wordt ongetwijfeld mede veroorzaakt door de morfine. Het is geen gat in de dag slapen. Dit overkomt me gewoon.
Soms kan ik me heel opstandig voelen. Ik wil gewoon niet dood. Ik wil genieten van wat er is, van wat er wel is.
Vandaag lig ik samen met mijn zoon Tom in bed. We praten wat, delen over onze levens, hoe we leven en geleefd hebben. We betreuren dat het misschien snel afgelopen kan zijn en dat we niet meer tijd voor elkaar genomen hebben.
Al is mijn angst voor de dood er niet, de weg er naartoe is niet makkelijk. Ik voel dat ik niet anders kan dan me overgeven aan deze weg. Gelukkig word ik hierin heel goed ondersteund, fantastisch zelfs.
Mijn ogen vallen dicht en gaan weer open. Zoveel mogelijk probeer ik alert aanwezig te zijn. Als ik zie wat ik nu nog maar kan en doe vergeleken met wat ik drie maanden geleden deed, dan is dat niet veel meer. Mijn conditie is heel snel achteruit gegaan. Heel snel heeft de pijn een grote plek ingenomen en bepaalt hoe mijn dag eruit ziet.
Wanneer is het genoeg? Hoe lang blijft de morfine zijn werk goed doen?
En dan komt de vraag weer, wat is kwaliteit van leven? Met veel gaten in alert aanwezig zijn maar wel aanwezig zijn? Dingen nog voor elkaar krijgen? Waar ligt mijn prioriteit?
Op de muur aan het voeteneinde van mijn bed hangt een kalligrafie van Thich Nhat Hanh met de tekst: ‘Dit is het.’ Ik ervaar nu wat hij ermee bedoelt.
Theo Dekker zegt
Jan, droef verhaal, maar goed; het is zo het is.
Verder maar weer op deze weg.
Dit is het.
Ik mocht deze tekst ontvangen van mijn lief Liesbeth Lamper;
Het was een stuk hout met deze letters erin uit gehakt.
Chris Visser had het gemaakt. Een vriend. Bassist. Hij had aan Liesbeth gevraagd om het – na zijn overlijden – aan mij te geven. Ik was geschokt & perplex!?! Nam het kado in ontvangst & liep naar onze gemeenschappelijke kroeg..
De eigenaar Han vande Ende bekeek het & plaatste het boven op de kast achter hem..
De Liefde tussen Liesbeth & mij was bestendigd!?!
Mijn Liefde zal voor eeuwig zijn, voor Liesbeth & Chris!
Beiden hebben het aardse leven ingewisseld voor het eeuwige. Ik heb ook Lymfatiese Leukemie, zey het sluimerend…
Wat kan het leven vreemd lopen…
Niets is hier blijvend…
Water stroomt
Zo’n schijnt.
Lucht..
Adem in, adem uit.
Jan; geniet van het moment!
Je vriend: Theo.
Remy Hart zegt
Namaste,Jan
Dank je wel
Piet Nusteleijn zegt
Pang, raker kan niet.
Marga zegt
Dag Jan,
Ik ben een vreemde voor je.
Toch wil ik je een steuntje in de rug geven.
Enkel door dit uit te spreken naar je.
Ik heb namelijk geen mooie woorden voor je.
Je raakt me.
Ook omdat mij dit straks ook te wachten staat.
En ik ben in tegenstelling tot jou, wel bang voor de dood.
Fijn dat je samen met je zoon in bed ligt en mijmert over wat is geweest. Ik vind het een heel mooi beeld.
Heel veel liefs,
Marga
Mieke zegt
Werkzaam in een hospice werd mij ooit gevraagd stil te staan bij mijn eigen dood. Er kwamen toen woorden tot mijn verwondering: Gaande-weg
verlang ik meer naar thuis,
realiseer ik mij
nooit weg te zijn geweest.
Ze zijn me altijd bij gebleven.
Sterkte Jan