Op 21 maart jl., de dag dat meestal de astronomische lente begint, besloot ik dat 21 juni, de dag dat meestal de astronomische zomer begint, een mooie dag zou kunnen zijn om deze manifestatie te beëindigen. Op die manier van de langste dag de kortste dag te maken, leek me toen een interessante gedachte. Bovendien leek het me mooi. Alles nog volop in blad en kleur. Nog geen hitte zoals we die de afgelopen jaren hebben gekend en er ook nu weer is.
Daarnaast, nog voor de zomer echt begint, overleden en keurig gecremeerd. Iedereen kan dan rouwen en in de zomer zijn eigen leven weer vervolgen.
En natuurlijk wil ik voorkomen dat er maar weinig mensen naar mijn crematie komen, (net zoals ik vroeger mijn verjaardag (2 augustus) maar niet vierde omdat iedereen op vakantie was. Trouwens, 72 jaar worden is een mooiere leeftijd dan 71 want 72 heeft veel meer magie dan 71. De 7 en 2 bij elkaar opgeteld is 9 wat een heilig getal is.
21 september is het begin van de herfst, de natuur in verval met zijn prachtige kleuren voelt ook niet echt als de juiste tijd, wat bij 21 december wel het geval is.
Geen blad meer aan de boom, alles lijkt kaal maar ondertussen is, wanneer je goed kijkt, ruikt en voelt, de kracht van nieuw leven volop aanwezig. Prachtig, een jaar voorbij en perspectief van nieuw leven volop aanwezig. Ook een dag om naar uit te kijken.
Zoals ik me nu voel en in het leven sta met de beste zorg die ik me maar kan bedenken, met goed ingestelde medicatie waardoor er nauwelijks pijn of misselijkheid is en ik me ondanks de hitte sterk en krachtig voel afgezien van de steeds minder wordende energie. Me ondertussen constant beseffend dat ik hartstikke ziek ben en de uitzaaiingen doorgaan.
Het voordeel van stoppen met de specialistische zorg zoals ik heb gedaan, is dat er geen onderzoeken meer plaatsvinden, geen bloedonderzoek, geen botscan om te zien of ik nog niet door mijn geraamte zak, geen ct-scan of mri-scan om te zien waar de uitzaaiingen allemaal zitten en hoe groot ze zijn. Niet meer afwachten wat de uitslagen zijn, geen hoop meer hoeven te hebben. Mijn gewicht hoef ik ook niet meer te weten, Ik weet dat ik de afgelopen paar weken heel snel meer dan 6 kg ben afgevallen, ik zit ruim in mijn vel.
Dus 21 december (astronomisch de kortste dag) mag het zijn. Heel vreemd dat nu zo op te schrijven omdat ik data rond 21 juni in mijn hoofd had.
Is het wel realistisch om 21 december als uitgangspunt te nemen? Niet toch?! Maar als ik een verhaal lees van iemand die het is gelukt in remissie te gaan dan geeft dat een ander perspectief. Daar ben ik graag mee bezig.
Met name, hoeveel goeds kan ik nog doen, hoeveel mensen kan ik nog helpen?
De niet aflatende stroom van ideeën in mijn hoofd over columns, lezingen, retraites, websites en wat niet meer, is zo groot. En ondertussen moet ik heel reëel zijn, alle ideeën zijn heel leuk allemaal, maar wat doet mijn ziekte? Ik heb vaak nauwelijks energie en moet sommige contacten helaas beperken.
En blijft het voor mijn lieve partner, Willy, haalbaar? Als ik zie hoeveel tijd ze nu al bezig is met voor mij te zorgen. Zelf heb ik destijds helaas ervaren hoe zwaar het is om er vele jaren dag en nacht voor iemand te zorgen.
Gelukkig hebben we het samen heel goed en heeft mijn ziek-zijn ons nog dichter bij elkaar gebracht dan we al waren. Wat is het mooi dit heel intensief met elkaar door te maken, zeker met de inspiratie van onze gezamenlijke leraar Thich Nhat Hanh, Thay. Dag in dag uit voel ik zo’n grote dankbaarheid dat hij op mijn pad is gekomen en ons zoveel geeft. De website die ik uit liefde voor hem aan het maken ben wordt langzaam maar zeker gevulder en mooier. Mocht je (pro)actief bij willen dragen dan hoor ik het heel graag.
