Deze week zocht ik in een lade van een kast naar een kledingstuk. Op de bodem stuitte ik op een aantal sokken. Het verraste mij een beetje dat ik ze vond, want ik loop al vele jaren op blote voeten in de ruimtes van de Kloosterbunker en elders en ik draag ook geen sokken in mijn schoenen, een dresscode inmiddels gevolgd door veel mannen. Okay, wie wat bewaart heeft wat.
Blote voeten laten je voelen, onzichtbare rommel op de vloer, vocht, kleef, maar ook het geweven tapijt, het zijl, het beton van het balkon, warmte en kou, maar geven mij ook een gevoel van vrijheid. Je bent je ook meer bewust van je voeten die je altijd maar dragen en de omgeving. Tientallen jaren droeg ik sokken van een bekend en duur merk tot ik ze in de zomer uitliet, daarna de herfst sokloos betrad en ten slotte ook in de winter geen sok meer droeg. Schoenen draag ik nog wel buiten, maar omdat ik veel binnen verblijf slijten ze nauwelijks.
Toen ik nog in een boeddhistische sangha verkeerde waren die blote voeten soms wel een probleem. Het was al verboden om de voeten te richten naar een boeddhabeeld en besmeurde voeten waren op de heilige grond natuurlijk helemaal uit den boze. Dus veel wassen en poetsen waren niet ongewoon.
Moedig voorwaarts!
Moge ieder gelukkig zijn, met name jij.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
