Het denkhoofd en de schrijfhand

Het is laat en ik kan niet slapen, overmorgen komt iemand van de vrijwilligerscentrale hier op bezoek. Weer iemand waar mee ik in onderhandeling moet. Ik vraag mij af of ik onder woorden kan brengen waarom ik mijzelf afhankelijk opstel tegenover overheidsinstanties. Ze hebben mij te kennen gegeven dat de stichting het zelf moet oplossen? Maar ik zie niet hoe? De saamhorigheid in onze samenleving is opgeslokt door regels en voorschriften.

Wij stellen geen eisen aan vrijwilligers anders is het niet vrijwillig en gaan we aan de grondbeginselen van de stichting voorbij, aan het hart van zen ‘overgave’. Dus ik stel mij afhankelijk op omdat ik de overheid serieus neem. Niet dat ik het eens ben met zijn beleid, overgave moet je dan ook niet verwarren met passieve onverschilligheid. Maar wat zou ik in zijn positie doen?  Ik zou waarschijnlijk net zo opgeslokt worden door de lucht- en windhandel als zij. En ter verdediging tegen alle papieren tijgers en een stuk of twintig maskers moeten opzetten. Ik heb mij in deze hachelijke onderneming gestort omdat deze wereld van lucht- en windhandel de enige dimensie is waar de meeste mensen nog in vertoeven. Werkelijk welzijn en hart voor elkaar hebben is mystiek geworden. Mystiek wil zeggen dat je er overheen kijkt, maar het is levensgroot aanwezig en wordt niet opgemerkt. Je komt pas tot de ontdekking wat, en hoe waardevol het is als je het kwijt bent.

De huidige vrijwilligers worden emotioneel gechanteerd, want wat doe je als een hulpbehoevend familielid aan haar/zijn lot word overgelaten? En de waardering van verplegend personeel is “jullie zijn kanjers met het hart op de goede plek”, terwijl steeds meer van hun collega’s wegvallen. De schouders waar het nu op ligt zijn aan het bezwijken. Kan de politiek er iets aan doen? Ik denk het niet- zij zijn zelf gevangenen van hun eigen bloedserieuze politieke spel, ze zetten zichzelf net zo onder druk als zij ’de boeren, verplegend personeel, leraren, politie, enz. Het is een natuurlijk proces, deze chaos is de orde van het universum, je kunt je er tegen verzetten, boos worden of protesteren of er naar kijken en het doorgronden. Je kunt wel ergens op schelden maar als je niet snapt waarom je auto niet starten wil zal je boosheid hem niet aan de gang krijgen.

Tangen Roshi heeft in het grijze verleden een kalligrafie gemaakt, drie Japanse karakters in een cirkel. De karakters zijn: ‘Dai Shin Gyo’. Dai betekent ‘Groot’ Shin betekent ‘Hart’ en gyo betekent , Beoefenen’ Dat is mijn oefening, het oefenen groothartig te zijn, hartelijk, hartverwarmend, hart voor de zaak hebben, het hart op de goede plaats hebben, enz, enz. Dit is mijn oefening en daarom stel ik mij afhankelijk op. Ik stel mij afhankelijk op omdat ik afhankelijk van alles, ik ben afhankelijk van mijn lichaam en van alles wat zich buiten mijn lichaam bevindt. Maar…wie is het die zich afhankelijk opstelt? De werkelijke les van de Groot hart beoefening is jezelf vergeten, totaal, geen voor of tegen, nog afhankelijk nog zelfstandig. Only doing, zonder uitzicht op resultaat.