Geen dood geen vrees (60) – Vriend

Tja, wat zal ik schrijven. De schrik zat er vorige week goed in. Opeens was het toch allemaal snel dichterbij gekomen al verwachtten we niet anders. Ondanks dat ik niet geloof in de dood en het me ook wel rustig lijkt hier niet meer aanwezig te zijn komt zo’n negatieve uitslag toch behoorlijk binnen. Verdrietig, veel huilen. (waarom eigenlijk?)

Beseffen dat mijn lieve vriendin Willy en ik een ander pad te gaan te hebben. Die van haar met het verdriet over alleen achterblijven en zonder mij weer een weg te vinden. Die van mij het steeds dieper door laten dringen dat deze manifestatie niet zo lang meer blijft bestaan terwijl ik nog graag een paar lezingen en retraites zou willen geven. (we zijn druk bezig ze te plannen)

De keuze is dat ik niet meer verder ga behandelen met de voorgestelde chemo’s. Er is een mogelijkheid waar momenteel aan gewerkt wordt; chemo op basis van dna uit de tumor waardoor de juiste chemo heel precies de uitzaaiingen vernietigt waardoor er geen of minder bijwerkingen zijn en niet zieke cellen heel blijven. De mogelijkheid van een goede match is minder dan twee procent. Overigens zijn alle behandelingen uitsluitend gericht op het enigszins rekken van het leven met een paar maanden. Gezien de agressieve vorm die ik heb zal dat waarschijnlijk niet erg lang zijn.

Eergisteren liep ik heerlijk buiten in de zon en besefte me opeens dat dit dus waarschijnlijk mijn laatste lente in deze manifestatie is. Ik genoot van de warme zon, het opkomende gewas, voelde een immense dankbaarheid en had weer een – steeds vaker voorkomende – heelheidservaring. Dankbaarheid dat ik ruim zeventig jaar op deze aarde heb mogen zijn zonder oorlog, zonder ernstige ziekte, hier in Nederland. En zeker ook dat laatste, wie zijn wij dat we hier mogen leven? Wat is het toch mooi hier, en wat is alles toch goed geregeld van de wieg tot in de oven. Het klagen, het kommaneuken, het moeilijk doen, het mensen uitsluiten om wat voor reden dan ook, het is haast niet meer te doen voor me. Laten we spelen, dansen, springen, gek doen, grappen maken, weten dat de ander mij is, en elkaar het leven zo plezierig mogelijk maken.

Hand in hand met de Boeddha, hoewel er in sommige boeddhistische clubjes toch wel erg moeilijk gedaan wordt door mensen die zonodig bestuurtje willen spelen, en menen alles te moeten formaliseren. Ondertussen niet begrijpend hoe je moet besturen waardoor anderen onnodig leed wordt berokkend. Pijnlijk en verdrietig om mee te maken.

Daarom houd ik zo van Thich Nhat Hanh die daar allemaal wars van was en loop ik zo graag in zijn voetsporen. Ik zal me blijven inspannen om te helpen zijn werk uit te dragen. De onderstaande tekst van hem uit 1962 inspireert met tot op het bot (vol met uitzaaiingen ;-)) en zal het blijven doen.

Wat hij hier schrijft is voor mij een van de essenties van de beoefening:

Vriend

Ik wil chaos veroorzaken om mijn vrienden te helpen uit de schalen te breken die hen opsluiten. Ik wil de ketenen die hen binden kapotslaan en de goden door wie zij worden beperkt, omvergooien.

Als we willen groeien, moeten onbeduidend vermaak of zelfs verdriet ons niet beheersen. Een vrij mens houdt zich niet aan de regels van het leven en doet ze ook geen geweld aan.

Het heerlijkste moment in het leven is getuige te zijn van de terugkeer van een vriend, niet precies een terugkeer, maar een oneindig volmaakt moment als hij oprijst uit de chaos die wordt veroorzaakt door de vernietiging van zijn laatste toevlucht.

Daar staat hij bevrijd uit de harde schillen van duizenden levens, groots staande in het heldere licht dat door zijn brandende toevlucht wordt verspreid.

Op dat ogenblik zal hij alles verliezen, maar op hetzelfde moment bezit hij alles. Vanaf dat moment zijn we er echt voor elkaar.

Thich Nhat Hanh

Dagboek 23 december 1962