Geen dood, geen vrees (13) – A year to love

Het besluit om toch een scan te laten maken was geen gemakkelijke. Zeker niet omdat de uitslagen van de vorige scans alleen maar negatief waren en iedere keer een verdere progressie lieten zien.

Alles kwam langs om het wel te doen, alles kwam langs om het niet te doen. Niet doen had een lichte voorkeur, niet doen betekende ook niet door gaan met de behandeling en maar laten gebeuren wat er zou gaan gebeuren. De weg van de natuur zijn gang laten gaan.

Maar daarvoor was ik drie maanden geleden niet met deze hormoontherapie begonnen. Het is een pittige therapie met veel impact op je hele zijn. Zo ben ik veel emotioneler dan vroeger, heb ik last van opvliegers, ben ik chemisch gecastreerd en ben ik veel sneller moe.

Het is een therapie die zou moeten werken, een therapie die de voortgang van de kanker gemiddeld anderhalf jaar stopt. Ik wilde weten of het werkte en daarom ben ik de scan in gegaan.

Ook is het zo dat naarmate ik langer met deze ziekte omga ik meer en meer mijn grenzen verleg over de behandelingen die ik onderga(an) moet (volgens de artsen). Waar ik in het begin de geadviseerde operatie nog met een jaar uitstelde omdat ik niet incontinent en/of impotent wilde worden, heb ik nu de grens gesteld bij deze behandeling en is chemo geen optie. Chemo is de standaard als volgende behandeling nadat deze hormoontherapie niet meer werkt.

Hoe ik er in sta als het straks zover is weet ik niet. Ik ervaar het als een groot voorrecht van Thich Nhat Hanh te hebben geleerd in het nu te zijn. Nu in dit moment. Wanneer het zo ver is, is het tijd om een nieuw besluit te nemen.

In de nacht van zondag op maandag na de scan had ik een droom, een droom waarin ik duidelijk zag dat ik genezen was. Een heel bijzondere droom. De uitslag van de scan zou me door mijn arts a.s. maandag 31 januari verteld worden. Waar ik de andere keren altijd wachtte tot de afspraak omdat de uitslag meestal negatief was heb ik dat nu niet gedaan omdat mijn droom me het vertrouwen gaf dat de behandeling werkte.

Dinsdag jl heb ik mijn online dossier geopend en yes!! geen verdere uitzaaiingen, op sommige plekken zelfs een kleine teruggang. Een explosie van blijdschap, een explosie van emotie. Ik rende naar boven waar Willy, mijn vriendin, zat te werken en vertelde het haar. Ongeloof en blijdschap, huilen en lachen wisselden elkaar af. Heel bijzonder. Een jaar erbij gekregen, niet meer denken in maanden. A year to live, A YEAR TO LOVE. En dat gaan we doen. Willy heeft onbetaald verlof genomen en we gaan het leven vieren, of hoe een goede vriend het noemde: ‘Oh man, wat ben ik blij voor jullie!! Neem het er mateloos van!’

En ondertussen staan de afspraken. Maandag de officiële uitslag door uroloog, woensdag met de oncoloog en donderdag met de nttt (niet toxische tumor therapie)arts. Wat een rijkdom dat deze mensen er zijn, dat deze mensen hun leven ten dienste hebben gesteld van mensen die ziek zijn. Wat ben ik daar dankbaar voor!