Leonie Drost – vrije val

Het is al donker aan het worden als ik alleen door de straat loop waar ik normaal met onze hond wandelde. Ik kijk door de verlichte ramen naar binnen en stel me voor hoe de levens er uit zien van de mensen die zich in de huizen bevinden. Ik krijg het koud, krimp een beetje ineen en wandel door.

Drie jaar geleden had ik me aangesloten bij de sangha nadat ik toevlucht had genomen. Het was mijn eerste retraite. Ik had me er zomaar ineens voor aangemeld zonder te weten wat ik daar zocht. Niet eerder had ik me bezig gehouden met het boeddhisme.

Ongeveer een jaar daarvoor had ik uit het niets uitgeroepen naar mijn man dat dit het leven zou zijn waarin ik alle karma op zou gaan lossen. Ik had niet geweten waar deze opmerking vandaan kwam, wel dat ik het meende. Mijn man reageerde niet.

Op de retraite heb ik hard gehuild nadat ik de leiding had verteld dat ik toevlucht wilde nemen. Ik had gemompeld dat ik alles kwijt zou raken. Hoe moest ik dit vertellen aan mijn man en kinderen? Ik werd gerustgesteld en gefeliciteerd. Het voelde niet passend. Er werd gezegd dat dzogchen de snelle route was naar verlichting. Ik wist niet wat ik me er bij voor moest stellen, Verlichting. Het klonk als een onweerswolk die dreigend boven mijn hoofd hing.

Nu liep ik alleen door de straat. Mijn man woonde inmiddels samen met zijn nieuwe vriendin. Hij was vertrokken nadat hij verliefd was geworden op een moeder van school. Mijn kinderen woonden daar de helft van de tijd. Van mijn schoonfamilie had ik al twee jaar niets meer gehoord. Over een maand zou ik verhuizen naar een eigen woning.

Ik had 3 jaar lang alle retraites bezocht en zoveel mogelijk de sangha bezocht. Ik had mijn best gedaan mijn nieuwe pad vorm te geven door de dingen te doen die daar bij hoorden. Ik had geen idee welke kant ik nu uit moest en had houvast gezocht bij de sangha door ze te zien als mijn spirituele familie en te zoeken naar informatie en steun.

Terwijl ik verder wandelde in het donker bedacht ik me dat ik al maanden niet naar de beoefening was gegaan. De geborgenheid en veiligheid die ik er had gezocht, had ik niet gevonden. De andere sangha bleken al net zo zoekende te zijn als ikzelf. Degene waar ik een spirituele connectie mee dacht te voelen, vond me een mental case. Teleurgesteld had ik me afgewend en was weggebleven.

Geld om naar retraites te gaan had ik niet meer. Mijn geld was opgegaan aan de advocaat nadat ik twee jaar lang in een vechtscheiding had gezeten. Mijn boosheid had me al die tijd op de been gehouden. Nu was ook de boosheid er niet meer. De controle die ik al die tijd meende te hebben over mijn leven bleek een illusie. Ook al wilde ik het niet, de zekerheden waren één voor één uit mijn leven verdwenen. Mijn huwelijk, mijn identiteit als moeder en partner, mijn financiële zekerheid, mijn huis, mijn leefomgeving, mijn familie, mijn beeld van de sangha als spirituele familie, het was allemaal weg. Zelfs de gewoonte die ik mijn leven lang had gehad om de strijd aan te gaan en die me al die tijd had geholpen om te overleven, was verdwenen.

De vergankelijkheid van mijn leven en alles wat daar onderdeel van uitmaakte trof me als een mokerslag. Als de Leonie en het leven zoals ik haar definieerde, niet meer bestonden en misschien wel nooit echt bestaan hadden, welk houvast was er dan nog? De wens die al maanden sluimerend aanwezig was, kwam in volle helderheid naar boven. Ik wilde niet meer in deze illusie zijn. Het touw waar ik me al die tijd krampachtig aan vast had gehouden, was één voor één ontrafeld en ik had uiteindelijk losgelaten.

Ik wilde dood maar deed het niet. Natuurlijk niet, want ik had kinderen. Voor mezelf had ik het geen enkel probleem gevonden. Al maanden was ik somber en voldeed ik aan alle criteria voor een depressie. De ommekeer kwam toen ik me realiseerde dat ik al dood was gegaan. De Leonie zoals ik haar kende was er niet meer. In de drie jaar dat ik een leerling was van de 7^e Dzogchen Rinpoche, waren mijn angsten, mijn onzekerheden, mijn gewoontes en denkpatronen stuk voor stuk naar voren gekomen en uitgedaagd. In een hoog tempo en niet op de meest zachtzinnige manier. Uiteindelijk had ik de strijd opgegeven en had ik er niet meer aan vast kunnen houden. Ik was moe geweest van de situatie, maar vooral moe van mijn eigen geest. Ik had het touw los gelaten en was in een vrije val terecht gekomen.