• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Elfde jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • Andre Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Eelco van der Meulen
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Ramo de Boer
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
  • Privacy

Home » Columns » Dharmapelgrim » Ik pas!

Ik pas!

12 november 2019 door Dharmapelgrim

Het is de ochtend van de derde dag van een zen-sesshin die zeven dagen zal duren. Ik zit op mijn zafu (meditatiekussen) en zabuton (een kleed daaronder), met mijn gezicht naar een witgepleisterde muur gekeerd. Rug recht. Linker voetzool tegen de binnenzijde van mijn rechter dijbeen; rechter voetzool tegen mijn linker scheenbeen; knieën op de grond. Handen in de schoot. Linker hand op de rechter, ter hoogte van … nou ja … iets onder de navel. Naast mij hoor ik af en toe de buik van mijn buurvrouw knorren. Schuin achter mij snakt iemand kort maar heftig naar adem, alsof hij (of zij?) lange tijd onder water heeft gezwommen. Buiten klinken enkele slagen van de abdijklok. En dan wordt het weer stil. Ik staar naar de korrelige structuur van de witte pleisterwand tegenover mij. Er verschijnen landschappen op, vage schimmen en gezichten, en traag golvende stromen die af en toe plots weer verstarren tot witte muur.

Er wellen tranen op in mijn ogen. Waarom? Ik heb geen idee! Hoeveel uur zit ik hier nu al? Tien uur per dag, dus ergens tussen de twintig en de dertig? Wat is dit? Er zijn op dit moment geen verdrietige gedachten, geen pijnlijke herinneringen; geen kwetsuren of andere redenen om te huilen. Wat veroorzaakt dan die waterlanders? Mijn lijf voelt goed. Ja, mijn benen beginnen te tintelen, maar dat is vaste prik, maar onvoldoende reden. Stop! Shikantaza! Alleen maar zitten, zonder meer. Ik realiseer me dat ik bezig ben de situatie te analyseren waarin ik mij bevind, en laat met een zucht het zelf denken weer los.

De tranen komen opnieuw. Ze biggelen al gauw in stromen over mijn wangen. Diep vanuit mijn buik voel ik een schok door mijn hele lijf gaan en zonder dat ik er iets aan kan doen, zit ik even later te snikken als een kind. Ik probeer geluidloos te snikken en te snotteren, maar het effect daarvan is dat de druk in mij alleen maar oploopt, en om niet te ontploffen, geef ik mij tenslotte helemaal over. Iemand slaat op een gong. Iedereen in de zendo staat op, behalve ik. Opstaan is onmogelijk. Ik kan toch niet over water lopen? Ik huil mij mijn oude ogen uit de kop, terwijl de groep mensen die met mij in dezelfde ruimte aanwezig is, in langzame tred ( kin-hin) zwijgzaam aan mij voorbij schuift, en weer gaat zitten. En dan wordt het uiteindelijk weer helemaal stil.

Gelukkig. Niemand vraagt mij naderhand wat er aan de hand was. Niemand slaat naderhand een arm om mijn schouder om mij te troosten. Gelukkig! De week gaat verder, en mij wordt het gegund de ervaring in zwijgen te verwerken. De storm kwam plotseling op en ging geleidelijk weer liggen, en alles wat vaststond is losgeslagen. Er is wrakhout. Zeker. Ik heb een hoop op te ruimen, merk ik.

Thuisgekomen valt het mij moeilijk uit te leggen wat er is gebeurd. Nee. Het lukt niet. Het is onmogelijk duidelijk te maken wat ik heb ervaren en hoe dat nog steeds doorwerkt. Maar dat er iets in mij is veranderd, komt steeds duidelijker aan het licht, op allerlei gebied. Anderen merken het ook, en hoewel er over zwijgen moeilijk is, er over praten lukt al helemaal niet.

Later. Een ander jaar. Weer zal ik gedurende een sesshin van zeven dagen bijna tien uur per dag op mijn zafu en zabuton zitten, met mijn gezicht naar een witgepleisterde muur gekeerd. Rug recht. Linker voetzool tegen de binnenzijde van mijn rechter dijbeen; rechter voetzool tegen mijn linker scheenbeen; knieën op de grond. Handen in de schoot. Linker hand op de rechter, rustend in de omhoog geslagen onderzijde van mijn vest, een handigheid die ik heb afgekeken van anderen. Mijn maag rommelt, en ik vraag mij af wie dat allemaal horen kunnen. Ik hoor af en toe iemand zuchten. Buiten klinken ontwaken de vogels. Hun getjilp en gekwetter onderstreept de stilte. Ik staar naar de inmiddels overbekende korrelige structuur van de witte pleisterwand tegenover mij, maar wil daar niets in zien. Ik sluit mijn ogen en concentreer mij op mijn adem.

Waarom glimlach ik? Ik heb geen idee! Ik glimlach nu nog breder om de ervaring dat ik zomaar zit te glimlachen. 

Mijn mondhoeken trekken. Waarom glimlach ik? Ik heb geen idee! Ik glimlach nu nog breder om de ervaring dat ik zomaar zit te glimlachen. Ik open mijn ogen weer en voel hoe ze tot spleetjes worden samengeknepen door de grijns die inmiddels van oor tot oor loopt. Mijn adem wordt onrustig. Kleine giechelschokjes maken het stil blijven zitten lastig. Ik doe mijn best weer ernstig te worden en mijn gezicht in de plooi te krijgen, zonder ander resultaat dan dat ik die poging als ontzettend lachwekkend ervaar. Mijn schouders beginnen te schokken. Ik hoor mezelf nu onderdrukt proesten, maar de idee dat ik me misschien zou moeten schamen omdat ik de stilte doorbreek, doet mij alleen nog harder schateren. Er beginnen tranen over mijn wangen te biggelen en ik krijg het steeds benauwder in mijn worsteling mezelf te beheersen. Schaterlachend sta ik op en loop zo snel ik kan, half struikelend, naar de deur… de zendo uit… de tuin in. Buiten rol ik letterlijk in het gras door een aanval van de slappe lach zoals ik die vanaf mijn kinderjaren nooit meer heb gehad! Het doet pijn! Ik krijg kramp, maar God, wat is het allemaal om te gillen. Ik kijk om naar de zendo, en lig ogenblikkelijk weer dubbel. Moet je ze daar allemaal eens zien zitten ….

Met een plons dompel ik mijn hoofd in een bak water, en vind mijzelf terug in de keuken, aangestaard door een broeder. “Hoi…” zeg ik, begin opnieuw te lachen, en dompel mijn hoofd onmiddellijk weer in het water. Het helpt. Wanneer ik opkijk, reikt de broeder mij zwijgend een handdoek aan. We zeggen geen van beide iets. Ik droog me af, fluister “dank u wel” en ga naar mijn kamer. De slappe lach is verdwenen, maar de glimlach komt terug, en zal de komende dagen blijven zitten waar hij zit.
Gelukkig. Niemand vraagt mij naderhand wat er aan de hand was. Niemand die probeert te achterhalen wat er eigenlijk zo grappig was. Daar ben ik dankbaar voor. Thuisgekomen probeer ik niet eens uit te leggen wat er is gebeurd, want er zijn toch geen woorden voor. Er zijn zelfs na dertig jaar nog steeds geen woorden voor, en ze zullen er ook nooit komen verwacht ik.

Nee, het is mij nooit meer overkomen. Dat hoeft ook niet. Ik hoef mij slechts heel even een heel klein beetje in mijzelf te keren, om beide ervaringen aan te kunnen raken. Ze liggen soms zo dicht onder de oppervlakte dat ik weleens vrees – bij wijze van spreken dan – dat er maar héél weinig nodig is om ze weer naar buiten door te laten breken. Beide tegelijk, dat wel. Want het leven dat we hier met zijn allen leven, op deze aardbol, met zijn zoveel miljarden,  is het niet om je de ogen uit je kop te janken én je te bescheuren TEGELIJKERTIJD! Probeer dát maar eens aan iemand uit te leggen.

Delen is rijkdom:

  • Twitter
  • LinkedIn
  • E-mail

Categorie: Boeddhisme, Dharmapelgrim Tags: dharmapelgrim, lachen, Menno Prins, slappe lach, stilte, troost, vogels, zendo

Lees ook:

  1. Heimwee
  2. Heimwee naar stilte
  3. Over ‘Juiste Spraak’
  4. Over yoga, yogi’s en rishi’s

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Lees Interacties

Reacties

  1. Robbert zegt

    12 november 2019 om 22:08

    Touché!

  2. Frans-Jozef zegt

    15 november 2019 om 08:29

    Nondeju wat mooi. Dank je wel!

Primaire Sidebar

Door:

Dharmapelgrim

Probeert sinds zijn 16de jaar het Edele Achtvoudige pad te volgen. Dat lukt hem met vallen en opstaan, waarbij hij zichzelf voorhoudt dat hij dat pad tot het einde zal gaan, zolang hij maar één keer vaker opstaat dan valt. Iedereen die de dharma beoefent is een pelgrim op zijn eigen weg. 
Alle artikelen »

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

  • 27 juni 2022 - 3 juli 2022
    Zomer Retraite met Losang Gendun
  • 2 juli 2022
    Zazenkai Zengroep Oshida met Helma Jifu Vulink
  • 3 juli 2022
    Kum Nye Yoga op zondag | Online
  • 4 juli 2022
    Open Les Kum Nye Yoga en Meditatie | Live op ma-di-wo
  • 4 juli 2022
    Online course The Twelve Links of Interdependent Origination
  • bekijk de agenda

De werkplaats

De werkplaats.

Boeddhistische kunstenaars

Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
lees meer »

Pakhuis van Verlangen

In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

Boekbespreking – Michael Bakoenin, God, de Staat en andere vormen van dictatuur

Erik Hoogcarspel - 30 juni 2022

Nog steeds, ook op de klimaatdemonstratie van 19 juni jl., ziet men groepen in het zwart geklede jongeren mee demonstreren die zich presenteren als vertegenwoordigers van het anarchisme. Deze groepen kunnen in het buitenland erg agressief optreden en zelfs banden onderhouden met extreemrechts. Vele oppassende burgers zien het anarchisme aan voor een uiting van jeugdige overmoed, die vanzelf wel zal overgaan. Hoe kun je immers een staat besturen zonder regering? Was het anarchisme niet een soort extreem communisme en hebben we niet gezien dat het communisme gewoon een slecht systeem is?

Boekbespreking – Renée Girard, de romantische leugen en de romaneske waarheid

Erik Hoogcarspel - 14 juni 2022

Volgens de literatuurwetenschapper René Girard (1923 – 2015) worden we juist niet als een uniek zelf geboren. Dit is volgens hem een romantische leugen waarmee we onszelf voor de gek houden. We ontwikkelen ons niet eens tot een uniek zelf, want in de regel worden onze keuzes niet gemotiveerd door een eigen unieke behoefte. We willen meestal graag hebben wat anderen al hebben, juist omdat die anderen dit willen hebben.

Hein Thijssen – ‘God was gewoon een implantaat’

Joop Ha Hoek - 9 juni 2022

‘Wanneer precies weet ik niet meer, maar op een bepaald punt in mijn leven brak mijn kritische geest open. Ik kan me ook niet meer herinneren hoe en op grond waarvan, maar er brak een periode aan waarbij ik me serieus begon af te vragen: hoe kom ik aan het begrip god’? God zat in mijn hoofd als een vage, vormloze massa. Ik moest toen heel nuchter vaststellen dat het begrip ´god´ geen weten was, geen ervaring, maar mij door mensen in  mijn omgeving was aangepraat, in mijn geest was geplant. God was gewoon een implantaat.´

Hein Thijssen – ´Het leven is een schijtende merel´

Joop Ha Hoek - 9 juni 2022

‘Alleen voor een ontwaakte is het achtvoudige pad een natuurlijke zaak’

Boekbespreking – Bernard Mandeville, een ondeugende denker?

Erik Hoogcarspel - 9 juni 2022

Bernard Mandeville (1670 – 1733) werd geboren in een gegoede remonstrantse familie te Rotterdam. Hij studeerde in Leiden en vertrok tegen het einde van de 17e eeuw naar Londen om er een medische praktijk op te zetten. Daar schreef hij eerst luchtige stukjes proza in tijdschriften, maar later publiceerde hij ook over geneeskunde en economie. Zijn bekendste boek is “De fabel van de bijen”.

Meer onder 'pakhuis van verlangen'

Footer

Boeddhistisch Dagblad

over ons

Recente berichten

  • Het hoogste niveau van zen is vrij van zen
  • Het jaar 2022 – dag 180 – debat
  • Boeddhistische doeners en denkers – de serie (58)
  • Dôgen over meditatie en verlichting
  • Wakker Dier – Nederland telt 999 megastallen

Reageren

We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

Over het BD

Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
Lees ons colofon.

Zie ook

  • Contact
  • Over ons
  • Columns
  • Reageren op de krantensite

Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.

 

Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken.  Via de instellingen kun je bepalen wat je wel of niet toestaat: bekijk je instellingen.

 

Privacy en cookies

Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken en als je reageert: je naam en mailadres.

Zo houden we bij hoe de site gebruikt wordt en hoe vaak.

Hier kun je instellen welke cookies je wel of niet toestaat.

Noodzakelijke cookies

Met deze cookies slaan we je voorkeuren in het gebruik van deze website op.

If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.

Privacy

Bekijk wat we wel of niet doen met je gegevens