Toen de ouwe, versleten Sovjet-Unie aan haar einde kwam hebben de oude landen ervan de failliete unie verdeeld. Althans dat vinden ze. Zo zou de Oekraïne van het bezit van kernbewapening afzien en ook niet toetreden tot de NATO. Zoiets ongeveer. Maar de geschiedenis kent geen stop en lange pauzes. En een aangevallen land hoef je niet te vragen lijdzaam de ontwikkeling af te wachten. Dat speelt hier in de historische hutspot.
Maar er speelt veel meer. De nieuwe president van de Verenigde staten toont in deze kwestie zijn beperkte blik. Hij wil de Oekraïne zogenaamd steunen tegen de Russen als hij mee gaat onderhandelen en het gaat hem hierbij om het bezit van de Donbas, de delta van de prachtrivier de Don. Dat deel van Oekraïne aan de grens, aan de grens met Rusland barst van de grondstoffen, zoals die ook nodig zijn in de moderne industrie. Als het hele spel ‘slim’ gespeeld wordt komt er een soort van compromis uit waarin de Verenigde Staten er met grondstoffen vandoor gaan, de Russen hun overgebleven ‘eer’ redden en Oekraïne de brokken mogen meenemen.
In de politiek ligt alles dicht bij elkaar. Oppassen geblazen dus. Om de Donbas is vaker gestreden. Ten tijde van het verval van de Sovjet-Unie speelde een hevige affaire over het boek ‘De Stille Don.’ Het was een strijd om het ware auteurschap van het populaire boek en Nobelprijs-drager, dat elke Rus moest lezen. De schoonheid van de rivier én de grond, de natuur tezamen leidt hier tot één heldere conclusie: Weest zuinig met de Don, hoe ze ook verdeeld mag zijn. Voor een duurzame oplossing moet je niet bij de heren Poetin en Trump wezen. Misschien wel bij de Oekraïners. Geef hun een kans, met de daarbij behorende steun voor een duurzaam beheer.
Zo krijgt ‘Dom’ in de huidige tijd veel betekenissen. Gun alsjeblieft deze rivier een slimme duurzame oplossing, weg met de Domheid die momenteel heerst in de VS.
