Het jaar 2017 – de tweehonderdenzesenvijftigste dag – zonder denken

Een paar dagen geleden ontmoette ik twee jonge volwassenen, een man en een vrouw. Ze staan bewust in het leven en handelen daar ook naar. We spraken over meditatie en de effecten daarvan. En ook dat dat vervelende ventje ons brein maar gedachten blijft produceren, de hele dag door. Mijn leraar zegt wel 84.000, dat zijn er een hoop.

Ik zei dat je gedachten nooit kunt stoppen, dat je in en met meditatie wel kunt leren om er niet aan te hechten, dat ze dan weer weg glijden net als bij een kind dat geen aandacht krijgt en stopt met dreinen. Al zijn er ook veel kinderen die dreinen omdat ze geen aandacht krijgen. De twee zeiden mij dat het hun wel lukte om te stoppen met denken.

Dat zette mij weer aan het denken. Ja, zei ik, misschien dat het wel mogelijk is in bepaalde situaties. Ik vertelde ze dat in het begin van het bewandelen van de middenweg en ik me suf mediteerde- heel lang geleden, mijn geest in meditatie in een virtuele blauwe koepel terecht kwam- het was er doodstil, mooi en rustig. Ik bewoog in die koepel, er was verder niemand aanwezig. Omdat een buurmeisje buiten in de tuin begon te huilen keerde ik weer terug op aarde. Mijn ervaring was die van waarnemer, gedachten zonder te denken.

De boeddhistische monniken uit mijn sangha tegen wie ik mijn ervaring vertelde, schudden hun wijze hoofden. Kijk maar uit, voor je het weet ben je gek, zei de een. Een ander begon te lachen en zei dat ik mij de koepel inbeeldde, dat dat een product was van mijn ego groter dan het vervelende ventje in mijn brein. Kijk eens wat ik al kan! Mijn leraar knikte alleen maar.

Toch heb ik die ervaring gehad, dat weet ik zeker. Zoals ik in diepe meditatie in de gompa ook een beeld kreeg van een licht donker gekleurde man met zwart geolied haar in een wit gewaad die aan de oever van een rivier zat. Boeddha, ik wist het zeker, die mij begroette als nieuweling op zijn middenweg. Ik werd er warm van. Voor mij maakt het niet uit of die twee voorvallen nep of echt zijn. Wat is nep, wat is echt? Is onze hele omgeving niet een projectie van onze geest.

Wat die twee mensen betreft, ik geloof niet dat gedachten bewust te stoppen zijn. Misschien dat er stiltes vallen tussen de gedachtes in, dat ze dat waarnemen als het stoppen van gedachten. Dat het vervelende ventje ze een kunstje flikt. Wie het weet mag het zeggen.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef,  de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij  corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten.