Zaterdag heb ik een foto aan de muur gehangen. Van een behoorlijk formaat. Mijn partner en ik staan daar op afgebeeld. Nu staan er wel meer foto’s van ons in de Bunker en ik ben er ook niet op uit- zoals in dictatoriale landen, om mij zelf te verheerlijken, maar het is geen gewone foto.
We zitten beeldvullend naast elkaar aan een tafel die niet in beeld gebracht is door de fotograaf. We zijn beiden in het zwart gekleed en kijken strak naar een gesprekspartner, ook niet in beeld gebracht. We zijn aandachtig. Mijn partner heeft het haar strak naar achteren gekamd, ze heeft blozende, gezonde wangen. Op de achtergrond hangen nostalgische schilderijtjes aan een eveneens nostalgische muur. We kunnen zo weg gestapt zijn uit het Staphorst in de jaren dertig van de vorige eeuw. Of van een vissersboot in Vollenhoven. Kniertje en haar man. Als je naar de foto kijkt zou je dat zo geloven. Foto’s liegen niet, maar geven ook niet altijd de werkelijkheid weer. Als deze foto de hele ruimte liet zien zag je een restaurant in Friesland, gelegen aan de Driewegsluizen. Maar dan zou ik de foto niet hebben opgehangen. Soms is het wel leuk om de werkelijkheid te manipuleren. Doen we dat niet de hele dag?
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord.
Petra Klene zegt
Kortom Joop, maak het je zo aangenaam mogelijk in het leven, zover als wij Theravadins het in onze rekkelijkheid voor onze dhamma kunnen maken………….